Исламда шаяртулар тыеламы?

Алардан ничек сакланырга кирәк? Әмәт бистәсе мәчете имам хатыйбы Равил хәзрәт Бикбаев белән шул хакта сөйләштек.

– Тел – адәм баласына Аллаһы Тәгалә биргән иң зур нигъмәтләрнең берсе. Без телебез белән иман кәлимәсен әйтәбез, Аллаһны олылап зикер кылабыз, Коръән укыйбыз, үгет-нәсыйхәтләр сөйлибез. Аралашабыз, сөйләшәбез. Әмма шул ук вакытта телебез белән гөнаһ та кылабыз. Бервакыт Пәйгамбәребез салләллаһу галәйһи вә сәлләм җәһәннәмнән коткара торган изге гамәлләр кылу турында сөйләгәч, телегезне саклагыз, ди. Шунда бер кешенең, йә Расүлуллаһ, телебез өчен җавап бирәчәкбезмени, дигән соравына Пәйгамбәребез, кешеләр җәһәннәмгә телләре белән кылган гөнаһлары аркасында ыргытылырлар, ди. Әбу Бәкер радыйаллаһу ганһе дә, телен тотып, шуның аркасында төрле бәла-казаларга дучар булдым, дип әйтә торган була.

 

– Расүлебезнең тагын бер шундый хәдисе бар: “Дәшмәү – котылу”. Гөнаһтан саклану максатыннан сөйләшмәү ул – җәһәннәмнән котылу. Әмма бу сөйләшү тыелган дигән сүз түгел, кирәкле урында файдалы сүзләр сөйләргә ярый.

 

– Диндә шаяртырга ярый, әмма хак сүз белән генә. Ягъни кешене көлдерү өчен генә ялган сөйләү тыела.

 

– Алдап шаярталар бит ук көнне. Димәк, тыела.

 

– Гайбәт сүз сөйләнсә, аларның гайбәтенә керү санала. Пәйгамбәребез әйтүенчә, гайбәт ул – кардәшең үзе ишетә калса, аңа ошамаячак сүзләр. Кемнең генә гайбәте булмасын, җитәкчеме, гади кешеме – ул шул ук хөкемдә

 

– Сүгенү мөселман кешесе сыйфаты түгел. Пәйгамбәребез салләллаһу галәйһи вә сәлләм, мөэмин кеше начар сүзләр сөйләргә тиеш түгел, ди, шул исәптән сүгенү сүзләрен дә. 

 

– Галимнәр әйтүенчә, кеше үтәмисен белә торып иншаллаһ дип әйтә икән, вәгъдәсез булып чыга. Вәгъдә үтәү исә динебезнең бер өлеше. Пәйгамбәребез, әгәр дә әманәтен үтмәсә, ул кешенең иманы камил түгел, вәгъдәсен үтәү сыйфаты булмаса, дине камил түгел, ди. Коръәндә Аллаһы Тәгалә: “Биргән вәгъдәләрегезгә тугрылыклы булыгыз. Кыямәт көнендә һәркем вәгъдәләре буенча соралачак”, – ди (“Бәни Исраил”, 34). Пәйгамбәребез ант итүгә, вәгъдә бирүгә аеруча игътибарлы булган һәм һәрвакытта вәгъдәсен үтәгән.

 

– Мөселманнарга Аллаһы Тәгалә һәм Аның сыйфатлары белән генә ант итәргә ярый, әйтик, “валлахи”, “билләһи” дип. Әни, бала, ипи-тоз белән ант итү тыела. Әгәр дә кеше Аллаһ белән ант итсә, асылда без аңа ышанабыз. Тик ул вәгъдәсенә, антына игътибарсыз булса, син аның бу сыйфаты турында белсәң, ышанмый аласың. Ә гөнаһы үзенә була. Аллаһ белән ант итеп үтәмәү – зур гөнаһ. Бу Аллаһы Тәгаләгә хөрмәтсезлек күрсәтү була. Әгәр дә үтим дип ант итеп, аны үтәмәсә, кәффәрәт кыла, ягъни кылган хаталар һәм гөнаһлар өчен, Аллаһның ярлыкавына ирешү нияте белән билгеле бер эшләрне эшләү. Ул колны азат итәргә, тик хәзер инде коллар заманы түгел, ун мескенне ашатырга яки киендерергә тиеш. Финанс хәле начар булса, өч көн ураза тота.

– Бу очракта кәффәрәт кыларга кирәкми. Аллаһ каршында тәүбә итәргә, кеше хакына кергән булса, аңардан гафу үтенергә тиеш.

– Бәхәсләшүнең төрлесе була. Аллаһы Тәгалә Коръәндә динне аңлатканда күркәм рәвештә бәхәсләшергә куша. Үз сүзеңне түгел, хаклыкны өстен чыгару нияте белән бәхәсләшергә ярый. Әгәр дә бу бәхәстән бернинди дә файда булмавын сизсәң, хаклы булсаң да, аны туктатырга киңәш ителә. Аллаһ ризалыгы өчен мәгънәсез бәхәсне туктату – савап. Пәйгамбәребез андый кешеләргә җәннәт вәгъдә итә.