Универсиадага әзерләнәбез ("Мә, мәзәк" рубрикасы)

Мин мəктəп директоры булып эшлим. Һəм мин бик əйбəт эшлим. Моңа кадəр безнең мəктəп пачка-пачка грамотасыз укучылар əзерлəп чыгарган... Хəзер күз тимəсен: һəр укучының өтере үз урынында, ноктасы үз урынында, хəтта сорау билгесен дə дөрес итеп куя белəлəр. Авылның эшкуар-фермерлары документ тутырырга минем укучылар янына йөри. Хəзер бер гектар җирне рəсмилəштерү өчен ДТ тракторы авырлыгында кəгазь-документ тутырырга кирəк ди бит.

Һəр эшнең үз эштие бар дигəндəй, оптимизация дигəн нəмəрсə башлангач, мəктəпнең эшлəре тагын да алга китте. Мин үзем дə «оптиминированный» директор, гомер буе ферма мөдире булып эшлəдем, колхоздагы сыер белəн үгезлəрнең штатлары кыскартылгач, балачагага ярамаган тагын дип, мəктəпкə китереп тыктылар.

Хөкүмəт мəктəптəге бердəнбер татар теле укытучысын кыскартуга элəктерде, ə мин, үз чиратымда, ул дəресне алып барырга дип, физкультура укытучысын куйдым. Физкультураның бик тə почетавакыты, чөнки алда безне Казанда узачак Универсиада көтеп тора! Хəзер балалар Тукайның «Туган тел» шигыре көенə футбол тибə! Күз алдыгызга килəме? Менə шул катнаш дəрестəн кыскача репортаж тыңлагыз.

«И туган тел, и матур тел, əткəм-əнкəмнең теле», – дип, башлана бит əле Тукай шигыре. Ике метрлы акселерат укучы, тупны тотып ала да: «Иии-яяя!» – дип үкереп, аңа тибеп җибəрə! Шунысын да əйтим: чаңгы-туп ише нəрсəлəрне алырга мəктəпкə күптəн акча бирелми, тупны хезмəт дəресендə үзебез əмəллибез. Тишек беларусь камерасыннан, эченə  юеш сенаж тутырабыз да!.. Спорт хакына колхоз рəисе сенажны җəллəми, күпме телисең, шул чаклы барып ал гына. Чөнки алда Универсиада бит! Спорт уеннарыннан торса да уен эш түгел!.. Шулай итеп ясалма туп эченə сенажны дыңгычлыйбыз гына... Мондый тупның авырлыгы күз алдыгызга килə торгандыр! Шуннан... əлеге уналты потлы гер чаклы туп шапылдап икенче бер уенчының корсагына килеп бəрелə! «Иии! Хəзер мин синең əнкəң-анаңның телен! И-иии əткəң-атаңның телен!» – ди тегесе, авыртуга түзə алмыйча, һəм булган гаярьлеген эшкə җигə. Туп, үз чиратында, икенче малайның маңгаена килеп куна. Анысы да, авыртудан сыкранып, беркавым туган телен тешлəп тора да: «И анаңны шулай итим, бишеклəре – нилəре белəн бергə!» – дип, тупка тондыра. Ə туп оча! Һəм шул уңайдан өченче малайның умыртка сөяген чак кына урталай сындырмый! Тегесе авыртудан əби-бабасыннан калган бишек сиртмəсе кебек бөгелеп килə һəм: «И əбиеңнең хикəятлəрен, кабер такталары белəн бергə!» – дип, Тукай шигырен үзенчə дəвам итеп китə. Ə мин, мəктəп директоры буларак, бер читтəн күзəтеп торам һəм эчемнəн генə белгəн догаларымны укыйм: «Йа, Ходам! Үзең ярлыкагыл инде бу балаларның əткə-əнкəлəрен һəм туп тибеп уйнаган шушы гөнаһсыз сабыйларның үзлəрен! – дип пышылдыйм. – Ярлыкагыл, Ходам! Ярлыкагыл инде, зинһар өчен, пожалуйста!»

Ə алда барыбызны да Казанда узачак Универсиада көтеп тора...