Ильмира Нәгыймова: "Гашыйк булып, яратып кияүгә чыктым"

 

– Мин – Менделеевск районы Ижевка авылында бик гади гаиләдә туып-үскән бала. Күп балалы гаиләдә үстем, без гаиләдә биш бала – апам, абыем, сеңлем һәм энем бар. Әтием – шофер, әнием – пешекче. Хәзерге вакытта икесе дә лаеклы ялда.

 

 

– Беренче курста укыганда, апам юл һәлакәтендә вафат булды. Ул минем яраткан апам иде. Аны югалту кайгысын бик авыр кичердем. Ул чакта дөнья тукталган кебек булды. Шушы кайгыдан җырлар иҗат итә башладым. Башыма үзеннән үзе көйләр, сүзләр килде. “Ялгыш адым” дип исемләнгән беренче җырым апама багышлап язылды. Шуннан башланды инде...

 

 

– Үзем иҗат иткән 100гә якын җырым бар. Күбрәк көйләр язам. Чынлап та, яшь чакта моңсу җырлар күбрәк язылды. Бу апамны югалту, гашыйк булу, ярату, Казанга күченү белән бәйле. Әти-әнидән аерылып китү, мөстәкыйль тормыш башлау җиңел булмады. Нәкъ шул вакытта – 16 яшемдә иҗат юлым башланды. Ә аңа кадәр музыка мәктәбендә, аннан соң Казанның музыка көллиятендә укыдым.

 

 

– Февраль аенда абыем коронавирус чиреннән үлеп китте. Үпкәләре ялкынсынды, бик нык авырды. Сәламәтлегенә тиешенчә игътибар бирмәде, өйдә генә дәваланды. Тыны кысыла башлагач, “ашыгыч ярдәм” чакыртканнар. Ләкин хәле бик авыр булу сәбәпле, абыйны коткарып кала алмадылар. Соң булды. Шунысы гаҗәп: апам – 26 яшендә, абый 36 яшендә китеп барды. Урыннары оҗмахта булсын...

 

 

– Гашыйк булып, яратып кияүгә чыктым. Без Казан музыка көллиятендә таныштык. Бер төркемдә укый башлаган идек, әмма өч ай укыганнан соң ул бездән төшеп калды. Гаилә кордык, кызыбыз белән улыбыз туды. Тик тормыш ул бик катлаулы. Ун ел яшәгәннән соң, аерылыштык. Вакыты килеп җиткәндер, мөгаен.