“Ир бетмәс, исерек көйләп ятма” (ГЫЙБРӘТ ӨЧЕН)

Бик күп еллар инде балалар бакчасында тәрбияче булып эшлим. Хәтта тиешле эш елларын тутырып, пенсия дә ала баш­ладым. Әмма өйдә утырасы килми, шунлыктан һәркөнне эшкә чыгып ки­тәм. Чөнки өйдә мине берни тотмый. Ирем бе­лән икенче балам — кызым тууга аерылыштык. Әни: “Ир бетмәс, исерек көйләп ятма”, — диде.

Ул көннәрдән соң бик күп сулар акты инде. Улым да, кызым да үсеп җитеп, үз тормышларын кордылар. Иркен фатирда яшәсәм дә, килен белән дә, кияү белән дә торасым килмәде. Шуңа күрә хәзер ялгызым яшим. Балаларга хәлдән килгәнчә булы­шырга тырышам. Кайвакыт ипотекаларына акча бирәм, оныкларны карыйм. Кайбер көннәрне кү­ңелдә бушлык барлыкка килә. Ямансу булып китә. Соңгы елларда социаль челтәрдә утырырга гадәтләнеп киттем. Күбрәк ялгыз ирләр белән аралашам. Үзләре дә миңа язалар. Ай-һай күп икән алар! Аеруча авылларда. Рәсемнәремне карап, матур сүзләр әйтәләр, кунакка чакыралар.

Ун ел элек правага укы­ган идем. Узган ел “тимер атлы” да булып куйдым. Чакырган җиргә бар диләр бит. Шуңа кү­рә өзелеп чакырган яңа танышларым янына чыгам да китәм. Ара ерак дип тормыйм.