75 яшен тутырган Дания Нуруллина: "13 яшемдә әнисез калдым"

 

— Ялгыз сәяхәт итәргә яратам. Чит телне белү дә кирәкми. Татарча: “Миңа кая барырга?” — дисәм, аэропортта юлны ишарәләр белән аңлаталар. Дубайда 14 көн булдым, һәрчак тәрәзәдән диңгез күренеп торган кунакханә сайлыйм. Һинд океанына чыктык. Бии торган фонтаннарны, кыргый дөяләрне күрдем. 40 оСтан артык эссе иде. Әмма диңгез буенда бу бик сизелми. Кирәк урынга таксида бардым. Сәяхәттән күчтәнәчләр, үземә хушбуйлар алып кайтам. Коронавирустан берничек сакланмыйм, Аллага тапшырган, дөрес, Дубайда таләпләр катгый иде. Битлектән йөрергә туры килде. Кайткач, ПЦР тест тапшырдым, бар да яхшы.

 

 

— 15 ләп илдә булганым бар. Испания, Италиядә яшәр идем. Анда мәдәният башка, диңгез, тәртип, чисталык. Ләкин кая барсам да, туган як һавасы тартып кайтара, үз караватым күңелгә якын.

 

 

— Шәфкать туташыдыр, мөгаен. Әнием авырып ятканда ярдәм итәсем килгәндер, аңа укол кадап йөргән шәфкать туташына да сокланганмындыр, бәлки. Әни гел ашказаны авыртудан зарлана иде. Аннары анда яман шеш таптылар. Операциядән соң ике ай гына яшәде. 56 яшендә гүр иясе булды. Мин иң төпчеге — сигезенче бала, 13 яшемдә әнисез калдым. VII сыйныфтан соң медицина училищесына укырга кереп карадым, тик сынауларны уза алмадым.

 

 

— Алай тиз генә булмады. Мин — Казан кызы. Кабан күле буенда үстем, төп нигез бүген дә саклана, андагы шәхси йортта киленебез яши. Башкаланың күп мәдәният йортына төрле бию түгәрәкләренә йөрдем. Дус кызларым игълан күргән, театр училищесына кабул итәләр икән. Биергә яратасың дип, шунда барырга тәкъдим иттеләр. VIII сыйныфны тәмамлаган ак бантлы, ак алъяпкычлы кыз портфелен асып, имтихан бирергә китте. Туган телдә яхшы сөйләшсәм дә, рус мәктәбендә укыганга, татарча шигырьләрне сәнгатьле итеп сөйли белмәгәнмендер. Алмадылар. Коридорда елап басып торганда, озын буйлы бер абый чыкты (Празат Исәнбәт булган икән). “Абый, нигә мине алмадылар?” — дим. “Үсеп кил әле, икенче елга алырбыз”, — дип башымнан сыйпады ул. Икенче елга ныклап әзерләндем, матур күлмәгемне кидем, чәчемне кистердем. Ел дәвамында театр училищесының беренче курсында укучы дус кызым белән этюдлар, җырлар, шигырьләр өйрәндем. Бу юлы мине кабул иттеләр. Сентябрьдә уку башланды. Актерлык осталыгы фәненнән теге “озын абый” килеп кермәсенме? Иң күңелле чаклар иде ул. 18 яшемдә режиссер Ширияздан Сарымсаков беренче ролемне тәкъдим итте. Камал сәхнәсендә “Ай тотылган төндә” спектаклендә Шәфәкъ образын башкардым.

 

 

— Дубайдан кайткач, апа янына җәйге бакчага барып килдем. Сигез туганыбыздан 91 яшьлек Фәүзия апа гына исән. Аңа яраткан ит пәрәмәчләрен пешердем. Гомумән, камыр ашлары әзерләргә яратам. Кунакларны сыйлау рәхәтлек бирә. Ә үзем камыр ризыкларын аз ашыйм.

 

 

— Рәхмәт. Бу нәселдән киләдер. Махсус яшәртә торган укол кадатканым, битлекләр сылаганым юк. Кыйммәтле крем да кулланмыйм. Чәчне кычыткан суы белән юам, ныгыта. Чәч коелудан тагын бер нәтиҗәле алым: бер уч суган кабыгына бер стакан кайнар су салам да юганнан соң чәчне шуның белән чайкыйм. Иртән кофе эчәм. Эремчек яратам. Өстәлемдә һәрчак өрекле чәй, җиләк-җимеш, яшелчә. Балык пешерәм. Атнага бер-ике тапкыр фитнеска йөрим.

 

— Кайгысы булмаган кеше бәхетледер инде ул. Хәсрәтне җиңеп яшәргә өйрәник. Бәхетле булыр өчен, мөмкинлегең булганда сәяхәт итәргә, яраткан эшеңне булдырырга, матурлыкны күрә белергә кирәк.