“Ялгыз гына бала тапкан ана – җинаятьче”

 

– Булмаган кая! Өйләнер алдыннан бер кыз миңа таләпләр куйган иде: “Фатирың, машинаң, 50 мең зарплатаң булсын”, – дип. Минем өчен бик сәер булды бу, алай әйткәннәре юк иде. Икенче кыз белән танышкач, аның да беренче соравы: “Синең фатирың бармы?” – булды. “Әлегә юк”, – дигәч: “Миңа фатирлы кеше кирәк иде шул”, – диде. Минем тормышта булган хәл бу...

 

 

– Ярамый. Кирәк булса, аның янына чыгасың. Нәрсәгә икәнен сорыйсың. Кешеләр йөри торган җәмәгать урынында сөйләшергә була.

 

– Бөтен гаеп ир белән хатынның бергә калуында. Бер кызны таксист өенә кайтарып куя. Кыз өенә кайткач: “Таксист көчләде”, – дип гариза яза. Таксист: “Аңа кул белән дә кагылмадым”, – ди. Кагылмаганыңны дәлилләп кара! Хатын-кыз белән икәүдән-икәү калу бик хәтәр нәрсә, арага шайтан керә. Бернәрсә булмаса да, “булды” дип гаепләргә мөмкиннәр.

 

 

– Әйе. Ислам динендә хатын-кызга үзенә генә йөрергә ярамый, тыелган. Хатын-кызның таксига утырып каядыр баруы – нонсенс, гомумән, булырга тиеш хәл түгел. Ул ир туганы яки ире белән генә барырга тиеш.

 

 

– Алай да ярамый.

 

 

– Әлбәттә. Анысы тагын да хәтәррәк.

 

 

– Озын трико киям. Йоклаганда да шуны киеп йоклыйм. Чишенеп йоклаганым юк. Футболканы салып йоклау­ны күз алдына да китермим, минем өчен шәрә йоклаган шикелле бу.

 

 

– Алай йөрсәң, ул йортка фәреш­тәләр керми. Фәрештә гаурәтеңне күргәч керми.

 

 

– Мондый хәл Ислам динендә булырга мөмкин түгел. Ялгыз гына бала тапкан ана – җинаятьче, әгәр дә ул аны планлаштырып эшләсә.

 

 

– Бу хатын-кыз – эгоист, үзен генә уйлый. Атасыз баланы дөньяга ките­рергә аның ни хакы бар?! Бу бала кар­шында ул – җинаятьче. Бу хатынга бала кирәкми, ул үзен уйлый. Ислам динендә бу – вәхшилек. Аталандыру үзәкләрен ачу исә – гомумән җинаять. Бу – кан кушылу, үз чиратында зина да бу. Андый үзәкләрдә бала табарга ярамый. Хатын-кызның ирне карыйсы, киемен юасы, ашарга пешерәсе, иренә түзәсе килми. Мондый үзәкләр гаилә төшенчәсен җимерәләр.

 

– Әйе, хатын-кыз ирен сакларга, уяу булырга тиеш. Саклау иргә булган мөнәсәбәттән башлана. Әмма ирне саклыйм дип: “Монда барма, монда карама, моны эшләмә!” – дип әйтәсең икән, ул аннан туя. Саклау төшенчәсе зур мәгънәгә ия.

 

 

– Сабыр итәргә. Раббыга гый­ба­дәт кылырга һәм җиңел үлем сорарга. Башка әйбер киңәш итә алмыйм. Раббы аңа яхшы кешене җибәрәчәк: күршесе, ерак туганы, якын кешесе килеп чыгачак ул кешенең, ялгыз калмаячак. Аллаһ белән якын булырга кирәк. Син карт, ялгыз икән, көн-төн гыйбадәт кыл, гайбәт сатып йөрмә, мәчет юлыннан өзелмә. Кайбер 70 яшьлек әбиләр дә мәет юып йөриләр, файдалы эш белән шөгыльләнәләр.

 

– Ир чит-ят хатын-кызга кагыла да, сөйләшә дә алмый. Мөселман хатын-кызы хатын-кыз табибка эләгергә тырышсын иде. Бездә әлегә бу – проб­лема.

 

 

– Өйләнгән яки кияүдә булган кешенең гыйбадәте бермә-бер арта. Аллаһы Тәгаләгә якын булам дисәң, өйлән, кияүгә чык. Җаваплылыктан курыксаң, гомумән, яшәмәскә кирәк. Гаиләдә үзеңне дөрес тотсаң, гаилә тормышы җиңел бара. Яңа әйбер уйлап табарга кирәкми, ата-бабаларның сүзен тыңларга гына кирәк.

 

 

– Шәхси тормыш бар. Аларның бәлки шәхси тормышларын тышка чыгарасылары килмидер, шул гына. Хәзрәт – ул артист түгел. Артист мәгънәсезләнеп теләсә нәрсә сөйләп утырырга мөмкин. Гаиләсен, йортын, машинасын күрсәтә ул, гел телдә булырга тырыша. Хәзрәт үзе телдә булырга тиеш түгел, аның сөйләгән сүзе телдә булсын. Ул динне популяр итәргә тиеш.

 

Әңгәмә "Акчарлак" газетасының архив саннарыннан алынды, 20 сентябрь 2018 № 37