Кем коткарды мине? (МОГҖИЗАНЫҢ ДА МОГҖИЗАСЫ)

Шулай чираттагы бәйрәмдә, 23 февральдә, кичке унынчы яртыды эштән кайтып киләм, каршымдагы кафедан өч ир яшь кенә кызны сөйрәп чыгып, җиргә ектылар да, бик каты итеп кыйнарга тотындылар. Ир уртасы кешеләр, ә кыз бала яшь. Юлым шундый: уңга да, сулга да китәрлек түгел, нишләптер артка да китмәдем, шуларга таба барам да барам. Ике ир, мине күреп алып, каршыма чыга башлады. Берсе: “Безгә шаһитлар кирәкми”, — дип кычкырды, рус телендә әйтте. Ә мин барам. Үзем: “Беттем, бүген соңгы көнем икән”, — дип уйлыйм. Шулчак яныма авыр итеп сулап, шапылдап, кемдер килеп терәлде. Борылып карасам, алагаем зур эт, башы гына да кеше башыннан биш-алты тапкырга зуррак.

 

Инде ирләр миңа таба өчәү килә башладылар. Теге кыз җирдә хәлсез ятып калды. Шулчак янымдагы эт боларга ташланып, артларын таларга тотынмасынмы?! Тегеләр: “Нет, нет, нет!” — дип, абына-сөртенә и чабышалар...

 

Аннан эт мине өемә кадәр озата кайтты. Ничек шулай кинәт пәйда булды, кайдан чыкты, гомумән, эт булдымы ул, нәрсә булды — әлегә кадәр аңлый алганым юк. Урамга чыккач, каядыр барган-кайткан саен эзлим мин аны, тик шул көннән бирле күргәнем юк. Урамдагы сукбай этләрне, иясез песиләрне, яралы кошларны электән бик кызганам, аларны ашатам-эчертәм, хәлемнән килгәнчә ярдәм итәм.

 

Төнге куркыныч хәлне улыма сөйләгәч: “Әни, ул эткә ашарга чыгарып бирәсең бар иде”, — диде. Кая анда?! Артка борылып карарга да курыктым. Өйгә дерелдәп-калтырап кайтып кердем.

 

Мине коткаручы этне улым да эзләп йөрде әле, таба гына алмады. Бик матур иде ул, сөйләп аңлата да алмыйм. Рәсем ясарга яратам, күз алдыма китерә-китерә аның рәсемен дә ясадым. Улым: “Әни, Хозыр Ильяс пәйгамбәр шул кыяфәттә килеп коткарган сине”, — диде. Мин дә шулай дип уйлыйм. Могҗизага тиң хикмәтле хәл булды ул.

 

Гөлнур. Лаеш.

Фото: пиксабай