ӨМЕТ СҮНМӘДЕ

Нәрсә генә булды безгә,

Нишләдек без?!.

Әллә шулай араларны

Бутады көз?!

Чыгып киттең тормышымнан

Берни әйтми.

«Кайтырмы?» – дип сорасам да,

Җилләр дәшми...

Бер кулымнан җитәкләгән

Шашкын сөю.

Икенчесен – ялгызлык һәм

Сагыш, көю...

Синсез атлыйм... Никләр киттең –

Аңламадым.

Ә ишекләр ачык калды –

Мин япмадым...

Китүеңнең сәбәпләрен

Белалмадым.

Йөрәккә йозак шулай да

Эләлмадым...

Сөю бар әле!

«Яратам», – да димә, «Сагынам», – да димә,

Кулларымнан гына ал әле.

Назларыңнан хисләр елмайса,

Аңлармын мин: сөю бар әле!

«Авыр», – димә, «Синсез авыр» , – димә,

Күзләремә генә карале.

Карашыңнан йөрәк җылынса,

Аңлармын мин: сөю бар әле!

«Бәләкәчем», – димә, – «матурым», – да димә,

Кочагыңа гына ал әле.

Өшегән күңелем уянса,

Аңлармын мин: сөю бар әле!

Казан.