Кайнанамны сагынам...

Соңгы арада кайнанам төшемә кергәне юк. Аның белән бит хәзер төштә генә очрашабыз. Ярты ел элек вафат булды. Беркемгә мәшәкать салмый, тиз генә китте дә барды... Гомере кыска булды газиз кайнанамның. 70 яше дә тулмаган иде. И, яшәтәсе килә иде дә бит, тәкъдирне без язмыйбыз... Һәр кешенең Җирдәге ризыгы санап куелган...

Кайнанам төшемә керде. Имеш, урамда басып торабыз. Ихатага кереп булмый, кар баскан. Урам капкасы да ачылмый... Карыйм, өйдә ут янып калган икән. Өй ишеге дә ачык, лабаса. “Әнкәй, без китәргә чыктык бит, кире кермим, бар инде, зинһар, утны сүндереп, ишекне бикләп чык”, – димен. Кайнанам бер сүз дә дәшми кереп китте. Урамдагы тәрәзәдән карап торам, кайнанам бәләкәй якка керде дә, өстәлдән күчтәнәчләр алып безгә төйни башлады. Мин түзмәдем, өйгә кердем. Кайнанам башына минем яулыкны бәйләгән, үзе шундый моңсу, боек, башын аска игән. “Әйдә, әнкәй, безнең белән”, – димен. – Бездә торырсың, кыен була башласа, Алсуларга керерсең”. (Алсу – олы килендәш, зур улының хатыны). “Нәрсә генә эшләп торам инде сездә?” – ди кайнанам. “Сөйләшеп утырырбыз, сине туйганчы күрә дә алганыбыз юк. Ашык-пошык кайтабыз да китәбез, Яңа елны да бергә каршыларбыз, без кайтуга тәмле коймакларыңны пешерерсең, мин көн дә эштән соң кайтам”, – димен. Кайнам шатланып китте, йөзе балкып китте, ярар, алайса, әйдәгез, дип ризалашты...Уянгач, төшем тәэсирендә тора алмый, кайнанамның әйткән һәр сүзен, йөз чалымнарын искә төшереп яттым. 

Кайнанамның язмышы җиңел булмаган. Унике кыз арасында үскән бердәнбер малайга кияүгә чыга ул. Кайнатабыз белән өч малай тәрбияләп үстерәләр. Гомере буе колхозда хезмәт итә, кул белән сыерлар сава.