Гөлназ Асаеваның әнисе Лилия: «Үземне яхшы әни, дип әйтмим»

– Балачак елларым катлаулы булды. Миңа ун яшь булганда, әнием бу дөньядан вакытсыз китеп барды. Әтием тиз арада икенче хатынга өйләнде, ә минем үги әни белән яшисем килмәде. Мине кеше итү, тәрбияләү бурычын әниемнең бертуган сеңлесе Алсу апа үз өстенә алды. Биш ел Пермь өлкәсенең Барда шәһәрендә яшәдем. Миңа әти белән әни назын бирә алган апам белән җизнәмә чиксез рәхмәтлемен. 9нчы сыйныфны тәмамлаганнан соң, Уфаның сәнгать училищесына укырга кердем.

 

Әниемне бик хәтерләмим дә. Исеме – Айсылу. Ул бик тыйнак, аз сөйләшүчән кеше иде. Шул сыйфатларына кызыгып, кайчак хәтта: «Ник мин аңа охшамаганмын икән?» – дип уйлап куям.

 

Бүгенге көндә үзем әни, ике балам бар. Үз-үземә карата бик таләпчәнмен. Шуңа күрә, мин яхшы әни, дип әйтмим. Балаларыма «алтынкаем», «куянкаем» дип кенә тора алмыйм, усалракмын. Бәлки кайвакыт йомшаграк та булырга кирәктер, әмма минем холкым бөтенләй башкача. Артык иркәләү бөтенләй кирәкми, чөнки ул очракта бала җилкәгә менеп утыра.

 

Аннары, кайбер әти-әни баласы турында начар әйбер ишетсә: «Минем бала – иң яхшысы», – дип, ышанмый йөри. Ә мин һәрчак кеше сүзенә игътибар итәм. Гөлназ турында берәр нәрсә ишетсәм, кайткач, барын да тикшерәм, пыр тузынам. Вакытында кеше сүзенә ышанмый йөреп, соңыннан бик нык үкенгән әти-әниләрне беләм. Шулай үкенергә язмасын!