4 кызы белән тол калган Зөһрә Гарифуллина: «Өч көн караңгылыкта идем»

Биектау районының Алан-Бәксәр авылында гомер итүче Зөһрә Гарифуллинаны күпләр белә. Бар яктан да уңган-булган хатын ул. Җирлек башлыгы да әле. Мактарлык һәм мактанырлык эшләре күп. Ә менә йөрәгендә ни икәнен күпләр белми. Хәер, ул үзе бу хакта һәркем белән ачылып китеп сөйләшми. Боегып утырырга вакыты юк.

Яраткан ирен 6 ел элек югалтып, 4 кызы белән тол калган ханым ул.

– Ирем Дөбьяз егете иде. Марсель белән бер-беребезгә бер күрүдән гашыйк булдык. Күрше авылларда гына туып-үссәк тә, 1986 елның жәенә кадәр без бу дөньяда бер-беребезнең барлыкны белми яшәгәнбез. Минем унынчы сыйныфны тәмамлаган ел иде бу. Бер генә имтихан биреп, Авыл хуҗалыгы институтының икътисад факультетына укырга кердем. Бервакыт авыл хуҗалыгы факультетында укучы абыем Зөфәр белән Казанга барырга чыктык. Иртә таңнан әти Дөбьязга беренче автобуска менгезеп куйды. Абый шунда ерак түгел басып торган егетләр белән сәлам алышты. Мин, кемнәр бу, дип кызыксындым. Абый: «Дөбьязлар, әнә тегесе мехфакта укый», – дип ымлап күрсәтте. Мехфакта укыган егет аның язмышы булып чыга.

– Ә бер атнадан ул мине үзе безнең авылга килеп эзләп тапты, шулай танышып киттек. 1990 елны (4 курстан соң) гаилә кордык, Казанда яшәп калдык. Ирем, читтән торып уку бүлегенә күчеп, эшли башлады. Ике ел дигәндә ике кыз алып кайтып куйдык. Ул вакытта шәһәрдә калу дан саналса да, мин шәһәр хатыны статусына ияләшә алмадым, ирем бик үк теләк белдермәсә дә, җиргә тартылуым көчлерәк булды: 1994 елны «колхоз күтәрергә» авылга кайтып киттек. Шуннан бирле Биектау районының Алан-Бәксәр авылында гомер итеп ята безнең гаилә. «Эш арасында» гына өченче кызым туган иде инде, 40 яшемә житкәндә, дүртенчесен алып кайттым. Ирем кызларны бик яратты, малае булмаганга үкенү хисен беркайчан да сиздермәде. «Ювелир мин!» – дип мактанып та куйгалый иде әле.

Марсель белән Зөһрә 27 ел бик матур яшиләр. Кызганыч, гаилә башлыгы 52 яшендә бакыйлыкка күчә. Иртән кухняга чыккан Зөһрә апа, иренең үле гәүдәсен күреп, сүзсез кала. Бәгыре ката. Елый да алмый. Бары тик иренең өчесен уздыргач кына, ишегалларында ярдәм итеп йөрүче ирләрне күреп, өзгәләнеп елап җибәрә. Озак елый. Ә аннары, яшәргә кирәк, дип айнып китә. – Иремне кайтара алмавымны аңладым. Ә бит әле дәүләт эше дә бар. Кечкенә кызыма ул вакытта 8 генә яшь иде. Кеше арасына чыктым. Аралаша башладым. Әмма Марселем күңелемнән бер дә китми. Китмәячәк тә. Без аны барыбыз да сагынабыз. Ике кызым кияүдә. Оныклар туа. Менә шул чакларда: «Марселем булсамы!» – дип өзгәләнәм инде, – ди ул. – Каенанам исән-сау. Быел 85 яшен тутырды. Аңа хөрмәтем зур. Туганнарым янәшәмдә, кызларым – терәк. Әтиләре горурланырлык итеп яшиләр. Мин дә Марселем сөенеп ятсын дип тырышам.