Хатын безне ташлады, 5 яшьлек бала белән икәү калдык

Хатыным бер атна буе өйгә кайтмады. Шалтыратмаган җир калмады: хастаханәләр, морг, полиция бүлекләре, приютлар, социаль учреждениеләр. Хәтта ике тапкыр моргка мәет танырга бардым. Бер атна узгач, хатынның телефоны “в сети” дигән смс-хәбәр килде. Күпме шалтыратсам да, эләгә алмадым.

 

Икенче көнне хатын үзе шалтыратты. “Мин сине яратмыйм, әйдә аерылышабыз”, - диде. Биш яшьлек кызыбыз турында бөтенләй сорамады, кызыксынмады. Кызым әнисе турында сораганда, аңа нәрсә дип җавап бирергә дә белмәдем. “Командировкада”, - дидем. “Ни өчен әни миңа шалтыратмый?” – дигән соравына да җавап тапмадым...

 

Күптән түгел тагын элемтәгә чыкты. Имеш, киемнәрен алып китәргә тели. Бала турында тагын сорамады. “Бала минем белән калачак”, - дигән идем: “Калсын”, - диде. Ярый, мине яратмый, ди. Ә үз балаңны ничек яратмаска мөмкин соң ул? Башка сыймаслык хәл бит бу. Тизрәк аерылышып, аны тормышыбыздан сызып атарга телим.

 

Айдар В.