“Зинһар, полиция чакыртыгыз!”

Без күп фатирлы йортта яшибез. Кайбер күршеләр белән якыннан аралашабыз, күбесе белән исәнләшеп йөрибез. Күрше подъездда яшәүче күрше апаның февраль башында туган көне. Эштән кайткач, котлап чыгыйм әле дип, бүләгемне алдым да аңа кереп киттем. Кәефем шәп!

Тышта эңгер-меңгер, караңгы төшеп килә. Подъезд алдына чыгып бастым. Безнең тирәдә авыл йортлары да бар. Урамда кеше шактый күренә, кайсы сарай түбәсеннән кар көри: кышның соңгы аена килеп кердек бит инде. Сукмактан атлыйм дисәм, каршыма бер хатын йөгереп килә башлады, ә аның артыннан бер ир чаба. Хатын миңа җитәрәк сөрлегеп егылды, ир аны күтәреп урамның эчкәре ягына алып китте. “Апа, зинһар, полициягә чылтыратыгыз! Алып китеп кыйный ул хәзер. Мин авырлы...” – дип кычкырды хатын. Әлеге хәл мизгел эчендә булды. “Аһ!” итәргә дә өлгермәдем. Бу пар шул арада йортның икенче ягына таба кереп югалды. Үзем белән телефонны алмаган идем, “полиция чакыртыгыз әле” дип, урамнан баручыларга эндәштем. “Нигә ир белән хатын арасына керәсез, үзләре аңлашырлар әле”, -- диде арадан берсе. Мин инде кая барганымны да онытып җибәреп, йортның икенче ягына борылдым. Карыйм, каршыда тагын теге пар. Ир хатынны юлдан сөйрәп алып бара, кай җиреннән генә эләктергән шунда. Бу кадәр кансызлыкны күреп, йөрәгем жу итеп китте. Ул, кисәк кенә туктады да, йодрыгын төйнәп, боксерларча итеп хатынның җилкәсенә тондыра башлады. Бик җитез кылана, куллары очып кына тора. Берәү дә күрми дип уйлады бугай. “Нигә сугасың аңа, оятсыз!” – дип бар көчемә акырганымны сизми дә калдым. Мине ишетепме, хатын тагын да: “Зинһар, полиция чакыртыгыз!” – дип кычкырды. Шул арада ир миңа таба килә башлады, йөгереп күрше апага барып кереп, хәлне аңлаттым. Тиз генә телефоннан “102”не җыеп, урамда бер ирнең хатынын кыйнавын әйттем, “тиз килегез!” дип тә өстәдем. 

Бу кичтә туган көн яме калмады инде. Күршем дә яшьлегендә калган күңелсез хатирәләрне исенә төшереп алды. “Беренче иремнән мин дә кул күтәргәне өчен аерылдым, -- диде ул. --  Күз төпләрем кара янып чыга, кешегә күренергә ояла идем. Бервакыт шулкадәр каты кыйнады, йөкле булуымны да исәпкә алмады. Янында калырга курыктым, күршедә яшәүче марҗа  әбинең ишеген шакыдым. Кертте, чәй эчереп, урын-җир әзерләде. Иртә белән бүлмәгә кереп әйберләремне җыйнадым да, урамга чыктым. Ир дигәнем артымнан атлады. Көтмәгәндә бил турысына аркама китереп типте. Бу кадәрне һич көтмәгән идем, алга таба очып ук киттем. Балам ничек төшмәгәндер?! Юлда очраган берәү: “Что ты себе позволяешь!” – дип эндәште. Ирем коры гына: “Она не ночевала дома”, -- дип җаваплады. Бу хәлдән соң мин моннан котылырга булдым. Үзе эштә вакытта әйберләремне җыеп алдым да, әти-әниемә кайтып киттем. Улыма бер яшь тулгач, авылга безне эзләп килде. “Бергә торыйк, бүтән сукмыйм”, -- диде. Ышандым, ияреп киттем. Ләкин сүзендә тормады, күпме түзгәндер, тагын кыйнады. Баламны алып, икенче тапкыр ташлап киттем. Аннан гафу үтенеп, кайтуыбызны сорап, хат артыннан хат язды, ертып утка гына яктым. Переговорга бирде, барып сөйләшмәдем. Эзләп тапмас җирләргә китеп бардым. Андыйлар белән язмышыңны бәйләргә ярамый, котылу ягын карарга кирәк”.