Ильмира Нәгыймова: "Минем урында булып карагыз"

 

– Килешәм. Гаилә учагын, мәхәббәтне ике як та сакларга тиеш. 

 

 

– Ике арада мәхәббәт булмаса да, хөрмәт булу шарт. Ә инде бер-береңә хөрмәт тә юк икән, андый гаиләнең киләчәге юк. Мәхәббәт, хөрмәт булмаган гаиләдә бер-береңне, балаларны газаплап яшәүнең мәгънәсен күрмим. Аллаһка шөкер, хәзер икебезнең дә тормышлар җайланды, балалар да бәхетле. Балалар әтиләре белән күрешеп, аралашып тора. Шуңа күрә әгәр арада аңлашу булмаса, нигә бергә яшәргә? Кеше нәрсә әйтер икән дип, кеше сүзеннән куркып яшәргә кирәкми. Күңел кушканча эшләргә кирәк.

 

– Без аралашмыйбыз, аерылышканнан бирле күрешкәнебез юк. Бар да яхшы, Аллаһка шөкер. Иң мөһиме – ул балалар белән аралаша.

 

 

– Русланны бер ел күргәнем юк. Ул килгәч, балаларга шалтырата да, алар үзләре җыенып урамга чыга. Кире китергәндә дә подъездга кадәр озатып куя.  

 

 

– Аерылышканчы миңа гел мактау сүзләре генә язалар иде. Мөгаен, мин шуңа ияләнгән булганмындыр. Ә гаиләбез таркалгач, миңа шулкадәр пычрак аттылар. Моңа кадәр һәр сүзне күңелемә якын ала идем. Ләкин хәзер тормышка карашым үзгәрде. Хәзер киресенчә, сүкми башласалар, сагаеп калам, популярлыгым төшә башлады бугай дип борчылып та куям (көлә). 

 

 

– Килешәм, шулайрак булды шул. Хәтта үзара аралашкан дуслар арасында мине тәнкыйтьләп су буе смс язучылар булды. Әмма бер ел узгач, аларның барысы да миннән гафу үтенде. “Без сине аңладык”, – диделәр.

 

 

– Өйдәге ике баламнан. Аларга карыйм да, алга таба яшәргә кирәклеген аңлыйм. Башкача мөмкин дә түгел. 

 

 

– Икесе дә җырлый, җыр-моңга сәләт бар. Шулай да Ясминә күбрәк рәсем ясарга ярата. Бик матур ясагач, мин аны рәсем түгәрәгенә бирдем. 

 

– Әйе! Аллаһка шөкер, әти-әнием исән-сау, балаларым янымда. Сеңлем дә янәшәмдә, балаларымны караша. Сәламәтлек, тугры тамашачыларым булсын, исән-имин эшләргә язсын.

 

– Гаиләм таркалган мәлдә, кияүгә чыгарга теләмим, дип өздереп әйттем. Ләкин хәзер фикерем үзгәрде. Әгәр юлымда ышанычлы кеше очраса, уйлап карарга була.

 

 

– Дүрт ел Казанда укыдым. Укып бетергәч тә, өч ел Казанда яшәдек әле. Балалар тугач, аларны калдырырга кеше булмагач, кире Чаллыга кайтырга туры килде. Хәзерге вакытта Чаллы – Казан арасында яшим. Бу юлны аена ничә тапкыр үтәмдер. Бик авыр. Казанда төпләнсәк, җиңелрәк булыр иде. Аннан соң үзем дә Казанны яратам.

 

- Үз көчем белән тырышып акча җыйдым, Сабан туйларында эшләдем. Минем алда сайлау торды – йә өйгә ремонт ясау, йә балаларны чит илгә диңгезгә алып бару. Чит илгә баруны сайладым. Балаларымны, сеңлемне Төркиягә алып бардым. Барыбыз да беренче тапкыр диңгезне күрдек. Рәхәтләнеп ял итеп, бик ошатып кайттык, Аллаһка шөкер.

 

 

– Каш, керфек, ирен ясалган. Фигурамны да ясатырга туры килә, атнага ике тапкыр тренажер залына йөрим. Хәлемнән килгәнчә, үземне караячакмын. Мөмкин кадәр яшь булып каласы килә. 

 

 

– Стилистларым бар, һәр образны алар уйлап чыгара. Барлык сәхнә киемнәремне тектерәм.

 

– Әлбәттә, андый теләк бар. Бу дәрәҗәле исемгә чын-чынлап лаек булгач, бирерләр дип өметләнәм. Ә үзем сорап йөрмәячәкмен.

 

 

– Кызык сорау... “Минем урында булып карагыз әле...” дип аталыр иде ул. Читтән караганда, кеше тормышы җиңел кебек. Минем турында матур булып елмаеп йөри, дип уйлаучылар күп. Җилкәмдә күпме авырлык, күпме җаваплылык булганын белмиләр. Балаларны гына әйтмим. Ниләр кичергәнемне беркем дә белми. Көне, төне руль артында йөрим, ат кебек эшлим. Әле шушы режимда да үземне карарга вакыт табарга тырышам. Фитнеска да фигура өчен генә дә түгел, ә стрессны бетерү өчен йөрим. Авыр күнегүләр ясап киеренкелектән котылам.