“Шәһри Казан” журналисты Дамир Бәдриевка бүген 60 яшь тулды (ИНТЕРВЬЮ)

Дамир Равил улы Бәдриев 1960 елның 20 сентябрендә (паспорт буенча 14 октябрьдә) Балык Бистәсе районы Күки авылында Равил абый белән Флюра апаның беренче нарасые булып дөньяга килгән. Мәктәпне тәмамлагач, КДУның журналистика бүлегендә белем ала. Башта “Авыл офыклары” (ул чакта “Октябрь юлы”) район газетасында, аннан соң өч ел Чаллыда “КамАЗ” заводының “Нур” басмасында хезмәт куя. 1995 елдан бирле “Шәһри Казан”да журналист булып эшли. Шәһәр тормышын яктырта, Казан мэриясе үткәргән чараларның берсеннән дә калмый.

 

– Мин килгәндә, баш мөхәррир Хәлим Гайнуллин иде. Нәкъ менә ул күңелемә якын булып истә калды. Абруйлы шәхес ул. Бүгенгә кадәр “Шәһри”дә җиде баш мөхәррир белән эшләдем.

 

– СССР вакытында журфакта кызлар белән егетләр саны бертигез иде. Әйтик, 15 кешенең 8е – егетләр булды. Ул вакытта журналистның дәрәҗәсе бар иде. Ләкин 90нчы елларда хәерчелек заманы башлангач, егетләр күбрәк эшкуарлык белән шөгыльләнә башлады. 7-8 мең сум эш хакына ир-ат эшләп йөрми, билгеле. Сәламәт кеше журналистикага килми. Чирле яки хыялый кешеләр генә бу өлкәдә эшләп калды.

 

– Тырыштык. Хатыным Әлфия – акыллы. Ул хисапчы булгач, акчаны тота белдек.

 

– Мин - “Шәһри Казан”ның патриоты.  Күченеп йөрүне яратмыйм. Нинди генә эштә булсам да, бер урында гына эшләр идем.

 

– Тегүче яки рәссам була алыр идем. Фуражка, сумкалар тегәм. Тегү машинасы алырга да хыялланып йөрдем әле. Машинка белән тексәң, тигезрәк, матуррак килеп чыга. Агач эше дә бик ошый. Авылга кайткан саен агач эше белән “җенләнәм”. Кечкенә чагымда бабам Гыйльметдингә ияреп урманга йөрдем, бергә агач утырта идек. Урманны, агачларны яратам.

– Студент елларында фото сәнгате буенча дәресләр алдык. Фотога төшерү осталыгына Константин Куранов өйрәтте. Мин табигатьне, кешеләрне төшерергә яратам. Чит илгә барсам да, төрле күренешләрне, Казанның тарихи урыннарын төшерәм. Кызганыч, борынгы биналар юкка чыгып бара. Һәр журналист үз архивын сакларга, тупларга тиеш.

 

– Өлкән буын белә. Без бит инде халык өчен эшлибез. Таныйлар, беләләр икән, моңа бик сөенәм.

– Без – совет заманы кешеләре элеккеге машинкаларда язарга өйрәндек. Мәктәптә карага манып каләм белән яздык. Ул чор балалары компьютерсыз да яши ала. Ә хәзерге яшьләр, кызганыч, компьютер һәм смартфоннан башка яши алмый.

– Яшьләрнең яныма кереп сорау бирүләренә сөенәм. Эзләнергә, өйрәнергә, белемгә омтылырга кирәк. Интернеттан алган мәгълүматның дөреслеген дә кат-кат тикшерү шарт. Мәкаләне ашык-пошык язарга ярамый. Мәкалә дөрес һәм халыкчан булырга тиеш.

 

– Яшьләрнең китап һәм газета укымаганы күренеп тора. Тел байлыгы сай. Бу язуда нык сизелә. Язмаларның эчтәлеге начар. Дикторларда да шулай ук. Җөмләләре “чыктым аркылы күпер”. Сүзнең тәмен белү юк. Татар теленең тәмен тоярга кирәк.

 

– Америка һәм Япониядә 20-30 еллар элек үк интернет сайтлары барлыкка килгәч, газеталарны юк итәргә уйлаганнар. Тик ахырдан газеталарның кирәк булуына төшенгәннәр. Хәзерге көндә аларның басма газеталары миллионлаган тираж белән чыга. Интернет белән газета бер-берсенә комачауламый, киресенчә, баета гына. Әгәр басма матбугатны бетерсәләр, бу бик зур хата булачак.

– Халыкның газета укымавы күңелне төшерә. Дәүләт тарафыннан максатчан рәвештә газеталарны халыкка җиткерү эшен тормышка ашырырга иде. Газетаны пенсионерлар гына түгел, яшьләр дә, урта яшьтәгеләр дә укырга тиеш. Элек без бөтен газетаны укый идек. Ә бүген хәтта укытучылар да, китапханә эшчеләре дә газета алдырмый.

 

– Надан булмас өчен. Телефондагы мәгълүмат ялган булырга, ә телевизордан караганы истә калмаска мөмкин. Газетаны исә аңлаганчы, сеңдергәнче кат-кат укырга була.

 

– Әлбәттә! Коллектив көчле. Күп нәрсә редактордан тора. Бүген көчле редактор белән эшлибез.

 

– Канун буенча мин тагын 1 ел 6 ай эшләргә тиеш. Әмма татар матбугатына тагын да озаграк хезмәт куярга исәп бар әле, Аллаһы боерса. Теләк белән бергә исәнлек тә кирәк. Сәламәт булырга язсын!