Нигә соңлап килдең, асылкошым минем?

Хатын-кызларга аптырыйм мин: «Ирем хыянәт итә!»" – дип зарланалар. Кем гаепле соң аңа? Үзегез безне шул юлга этәрәсез ләбаса! Мин дә өч бала үстереп, башка хатынга гыйшкым төшеп башымны югалтырмын дип уйлап та карамаган идем.

Тормышымның асты-өскә киләсен тоеп яшәдем.Ниндидер бер тылсымлы көч мине каядыр тарта иде. Кая барсам да күзем белән кемнедер эзли идем. Эштән өйгә кайтасы килми. Хатын «гуләйт итәсең» дип көне-төне талый. Мин бер оешмада җитәкче булып эшлим. Анда биш-алты хатын-кыз инде. Хатыным көнләшеп бөтенесенең чәчен йолкып чыкты. Югыйсә бер нинди дә сәбәп тә юк. «Бөтен урындагы ирләр йөри син генә фәрештә түгелсеңдер. Кызлар күрсәң күзләрең ялтырый башлый...», – дип теңкәмә тия торгач, очраттым мин «гүләйт итәсе» кешемне. Аны күргәч: «Их, нигә элегрәк очрамадың!» – дидем.

«Хатыныңны яратмагач нишләп өйләндең соң?» – дип мине сүгәргә ашыкмагыз берүк. Армиягә киткәнче кызлар кулын тотып та караганым булмады. Ятимлектә үстем. Клубка киеп чыгарга юньле кием дә юк иде әле . Оялчан идем. Аннары авылда күзем төшкән кыз да булмады. Әллә алар миңа игътибар итмәделәр инде... Хәрби хезмәттә чакта иптәшләрем мәхәббәт хатлары укыганда үзәкләрем өзелә торган иде. Армиядән кайту белән солдат киемнәремне дә салмыйча кич клубка киттем. Кечкенә буйлы, чатыр кара чит бер кызга күзем төште. Ул да миннән күзен ала алмый утыра башлады. Янымда торган күрше малаеннан сораштырып белдем: авыл медпунктына эшкә килгән икән. Йөргән егете дә юк, ди. Биюләр беткәнче бер-беребезгә карашып утырдык та, аннан мин бу кызны озата киттем. Бик чибәр булмаса да аның сөйкемле сөяге мине үзенә тартты да «бәйләп куйды». Дөресен генә әйткәндә, шул көннән башлап ул мине үзеннән бер адым да калдырмады. Ярты ел да йөрмәдек, өйләнеп тә куйдым. Ятим икәнемне дә, авыр тормышта яшәгәнемне дә, урта белемле надан икәнемне дә яши-яши чеметтереп куя башлады бу. Читтән торып укырга кердем. Кулыма диплом алганда и дөньяга күзем ачылган иде инде. Тормышта үз урынымны табып, ипләп кенә яши башладым. Хатын дигән кешем мин югарыга күтәрелгән саен усаллана барды. Балаларыбыз туды. Дөресен генә әйткәндә, хатын белән минем арада бер нинди мәхәббәт булмады. Башкаларга карый идем дә: «Нинди бәхетлеләр, чөкердәшеп, бер-берсен аңлап, яратышып яшиләр", – дип кызыга идем. Ничә ел бер түбә астында яшәп, мин хатынны аңламадым. Ул миңа бары тик акча табучы, гаиләне тартучы бер ишәк итеп карады. Тормыш бит алай гына бармый. Ир-ат дигәч тә, безнең дә сөеләсе, яратасы килә. Башта ярар инде, ярар инде, дип түзәсең дә, чыдар хәлең калмагач кул селтисең икән. Гомер көзләремә аяк басканда кабат язлар алып килгән мәхәббәтемә мин мәңге рәхмәтле. Ничә еллар үз-үземне түбәнсетеп яшәгәнмен икән. Сөйгәнем чал кергән чәчләремнән сыйпап: «Нинди матур син! Диңгез төсле күзләреңнән нур сибелә. Кайларда йөрдең син? Яшь чакларыңда нигә мине эзләп тапмадың? Икебез дә бәхетле булыр идек...» – ди. Андый ягымлы сүзләрне гомеремдә ишеткәнем булмады. Мин, сабый чактан ук ятим үскән егет, назның нәрсә икәнен моңарчы белмәгәнмен икән бит. Соңлап кына булса да килгән бу сөюне бер нәрсә белән дә алыштырмас идем. Балалар инде үсеп үз тормышларын кордылар. Оныклар үсә. Безнең хатын белән хәзер бер уртаклык та юк. Эштән кайтам да, чит кешеләр кебек икебез ике бүлмәдә утырабыз. Яратканым миңа: «Кил, әйдә бергә булыйк!» – дип әйтә икән, бер нәрсәмне дә алмыйча бүген үк чыгып китәр идем. Ләкин ул чакырмый шул. «Гомер иткән хатының, балаларың бар. Моңарчы бер-беребезне күрмичә яшәгәнбез, алга таба да тырышырбыз. Син белеп тор, мин сине үлеп яратам. Минем мәхәббәтемне ерактан булса да тоеп яшә!» – дип кабатлый. Без хәзер сирәк очрашабыз. Ул башка җиргә күчеп китте.Безнең мәхәббәт кыйссасын хатыным да белә. Көн туган саен аның барлыгын исемә төшереп тора.

Онытырга теләсәм дә, ирек бирми. Шунысына булса да рәхмәтлемен хатынга. Мин берәр җиргә киенеп җыена башласам: «Картаеп килгән мәхәббәтең янына киттеңме, котларга онытма, туган көне җитә. Чәчәкләр алырга акчаң булмаса миннән сора», – дип артымнан мыскыл итеп кала. Шул чакларда тотып җилтерәтәсе килә үзен, ләкин кулым бармый. Ә ул җае чыккан саен миңа кизәнергә генә тора. Менә шуннан соң нинди хөрмәт, хатынга карата нинди җылылык калсын инде?! Ходай бар, соңлап булса да минем юлыма нәфис, зәвыклы, акыллы, ярата белә торган Мәхәббәтемне чыгарып куйды.

Хатыннар, сезгә әйтәм, ирем хыянәт итә дип зарланмагыз. Ирегезне тота белегез, яратыгыз, йомшак-ягымлы булыгыз.

Әлмәт.