Гөлназ Сәфәрова: "Борынны, кендекне тиштердем. Чәчне ал төскә буядым”

Гөлназ белән күрешеп гаилә һәм карьера турында сөйләштек. 

 

– Авылны, чыннан да, бик яратам. Социаль челтәрләргә видео элгәч: “Сез кайсы яктан?” – дип сорыйлар. Әни – Арчадан, әти - Чувашиянең Батыр районы Татар Согыты авылыннан. Мин Казанда туып-үстем. Әбиемне (әнисенең әнисе – Ред.) бөтен кеше белә, ярата. Ул башка әбиләрдән заманча булуы белән аерылып тора. Аның белмәгән өлкәсе юк, бик гыйлемле, төгәл кеше. Элек хәтта ипотека алганда да әби киңәшләр бирә иде. Әбинең сүзләренә һәрвакыт колак салам. Аның тормыш тәҗрибәсе дә, тирәнтен белемнәре дә бар. Әбиебез – энергия чыганагы. Гомере буе ветеринар булып хезмәт куйды. Бөтен ферма маллары өчен җаваплы булган, әле балаларына тәрбия бирүне дә истә тотыйк. Ә без бик рәхәт заманда яшибез. Миннән еш кына: “Ничек барысына да җитешәсез?” – дип сорыйлар. Хәзер машинабыз бар, теләгән әйберне сатып алып була. Зарланырга хакыбыз юк. 

 

– Мәктәптә укыганда кызлар чәч буяды, укырга чалбар киеп йөрде, ә миңа ярамый. Әти университетта укыткач, параларны да калдырырга ярамады. Бу “ярамый” сүзләре бервакыт эчемне пошыра башлады. Холкым буенча – бунтарь идем. Әти-әнинең сүзләрен тыңламаган, каршы әйткән вакытлар күп булды. Бик авыр үсмер булдым, үзем теләгәнне эшләп бардым. Борынны, кендекне тиштердем. Чәчне ал төскә буядым, бер көнгә генә булса да. Икенче көнне үк әни чәчтарашка алып барды (көлә). Әти-әни татуировка ясаудан саклап калды. Дискотекаларга да йөрдем. Ышанасызмы, әти-әни мине клубка илтеп куеп, көтеп тора иде. Аларга бик зур рәхмәт әйтәсем килә. Әти-әни мөмкинлеген дә бирде, киртәләрен дә куйды. “Бармыйсың, кимисең!” – дип кисеп әйтмәделәр. Улыма да шул тәрбия. Мин бик төгәл, һәр сәгатем санаулы. Бу тәрбия нәтиҗәсе генә түгел, геннар дәрәҗәсендә күчә торган сәләт. Улым үземә бик охшаган.

– Хәзер университетта да укытам. Студентларга да: “Эшләргә, эшләргә һәм тагын бер кат эшләргә кирәк”, – дип әйтәм. Үз исемемне булдыру турында гел уйламаган идем. Беренче курстан ук газетада эшләдем. Нәкъ сезнең кебек интервьюлар алдым, шуңа күрә бу хезмәтнең никадәр авыр икәнен беләм. Шул ук вакытта радиода төнге эфирлар алып бара идем. Тәүлегенә 2 сәгать йоклаган чаклар булды. Ял көннәре турында әйтәсе дә юк. Ничә еллар студиядә кундым. Әле бит радионың тавышы да кысылып бетми, без һәрвакыт уяу булырга тиеш идек. Хезмәттәшләр: “Берничә сәгатькә иртәрәк килә аласыңмы? Минем өчен эфирга чык әле, зинһар”, – дип мөрәҗәгать итә иде – “юк” дип әйтмәдем.

 

– Андый вакытларда: “Мин булдырам, мин эшлим”, – дип кенә әйттем. Өйгә сыгылган лимон хәлендә кайттым. Моңа укуны да өстәп куегыз. Әти-әнидән бер тиен акча алмыйча яшәдем. 3 мең сум акча өчен дә Мәскәүгә кадәр автобус белән барып, концертта эшләп кайттым. Тиенләп җыеп, икенче курста машина юнәттем. Бүген андый графикта яши алмас идем.

 

– Дәүләт һәм шәхси чараларда эшлим. Командам бар. Үз проектларымны чынга ашырам. Иҗади проектларга теләп алынам. Күп кенә җырчылар мөрәҗәгать итә. Эшне башыннан азагына кадәр башкарып чыгам. Сценарий язып бирдем дә оныттым түгел. Ике проекттан күбрәк эш алмыйм. Бу күп вакыт һәм энергия таләп итә. Акча артыннан куып яшәмим.

 

– Авыр чакларда гаиләм – зур терәк. 2009 елда бик каты депрессия кичердем. Ашамадым, эчмәдем. Күпләргә бу сынау бирелә икән. “Көзге депрессия” дигән сүзне кулланучыларга ачу килә. Төшенкелеккә бирелү уен-көлке түгел. Аллаһка шөкер, бу авырлыклардан соң көч, тормышны аңлау килде. Гомумән, икенче дәрәҗәгә күтәрелдем.

 

– Артистлар, үз исеме булган кешеләр адекватлыкны саклап калырга тиеш. Сезнең белән фотога төшәргә, интервью алырга теләсәләр ризалашасың инде. Кешелеклелеген югалтканнарны хөрмәт итмим. Тамашачылар булмаса, артист беркем дә түгел.