Илназ Минвәлиев: "Әнием ике тапкыр үлемнән калды"

– Балык бистәсе районы Олы Солтан авылында туып үстем. Гаиләдә без – өч малай һәм бер кыз. Авылым турында сәгатьләр буе сөйләргә була, чөнки шушы Солтан авылыннан Равил Шәрәфиев, Хәлим Җәләев кебек солтан шикелле олуг кешеләр чыккан. Сүз уңаеннан, безнең урам Равил Шәрәфиев исемен йөртә. Авылыбыз бик зур иде, безнең мәктәптә 7-8 авылдан килеп укыдылар. Мәктәбебез спорт, мәдәният – һәрьяклап дәрәҗәле, укытучылар да көчле иде. Шук бала булдым, шуңа да әтидән гел эләккәндер инде миңа. Безнең әти бик кырыс иде, әмма аның кырыслыгы гадел булды. Димәк, без тыңламаган. Әтиләр 12 бала булган, без белгәндә 9 иде алар. Быел әтинең киткәненә ике ел булачак. 70 яшь тулганнан соң, икенче көнне иртүк сәгать 7дә үз кулларымда вафат булды. Юбилеен гына көтеп торган дип уйладык. Әти бик җитми. Аны бөтен авыл хөрмәт итә иде. Ул безнең күңелләрдә тере легенда булып калачак. Тормышның ачысын да, төчесен дә күрдем дияргә оялмыйм. Ләкин безгә караганда да авыррак тормышта үскән кешеләр бар. Мәсәлән, ачлык һәм сугыш елларында яшәгән әби-бабайларның тормышы белән чагыштырсак, бүгенгебез әкият кебек. Кайбер кешеләр: “Әти усал булды, безне почмакка бастыра иде”, – дип сөйли. Безне әти почмакка бастырса, ул ләззәт иде, без анда ял итә идек.

 

 

– Салкында фермада эшләп бик каты чирләде ул. Ике тапкыр операция кичерде. Вакытында табибларга алып килү сәбәпле, ике тапкыр үлемнән калды. Ул заманда танышлар да юк иде әле, әрсезлегем нәтиҗәсендә генә әнине хастаханәгә урнаштыра алдым. Беренчесендә әнине операциядән коридорга чыгардылар. Янәсе, палатада урын юк. Урамга чыктым да, тавышымны үзгәртеп телефон-автоматтан хастаханәнең баш табибына министр булып шалтыраттым. “Ни өчен коридорда операциядән чыккан ханым ята? Хәзер үк палатага урнаштырыгыз!” – дидем. Ярты сәгатьтә әнине аерым палатага урнаштырып, янына шәфкать туташларын кертеп бастырганнар иде. Гаҗәп булды инде ул.