Рамилә Хәйретдинова: Башкалар мактана дип уйлый күрмәсен. Аллаһы Тәгаләнең ризалыгы өчен эшлим

 

– Мин инде өч ел биш вакыт намазда. Пандемия вакытында ай буе Ураза тотып, шул вакытта биш вакыт намазга бастым. Яшерен-батырын түгел, Рамил белән өйләнешкән елдан Ураза тотам, чөнки бу гамәл – фарыз дип кисәтү ясады. “Ун көн булса да тот”, – диде. Соңгы елларда тулысынча тота башладым. Иртәнге намазлар кайвакыт кала. Әмма банкетларда калдырмаска тырышам, яулыгым һәрвакыт янымда. Бу турыда якыннарым гына белә. Башкалар мактана дип уйлый күрмәсен. Мин моны Аллаһы Тәгаләнең ризалыгы өчен эшлим.

 

– Үземне артист дип санамыйм. Без – алып баручылар. Алып барган дәвердә дуэт җырларыбызны җырлыйбыз. Рамилне тәҗрибәле алып баручы дип саныйм. Мин аңа кияүгә чыкканчы ук ул шушы өлкәдә эшли иде. Безнең әле сольный концертлар куйганыбыз юк, куярга теләгем дә юк. Сәхнәгә чыгу теләге беркайчан да булмады, хәзер дә юк. Шулай да концертларда катнашабыз. 

 

– Мәскәүдә һәм Нижгарда узган туйлар. Анда ким дигәндә, 200-300 кунак була. Иң мөһиме шул – алар барысы да татар җанлы. Нижгар мишәрләренең “стакан” дигән традициясе бар. Ягъни баянга кушылып җырлап утыру. Бездә баянга кушылып җырлау бетеп бара бит, мәҗлесне заманча оештырырга телиләр. Мәскәүдә һәм Нижгарда бәйрәм дәвамында олысы да, кечесе дә баянга кушылып җырлый. Яшьләр татарча сөйләшә белмәсә дә, җырның бер өлешен генә булса да, махсус өйрәнеп җырлый. Бу бик тә сокландыргыч һәм истә кала торган күренеш.

– Гаиләгездә кем тиз кызучан? 

 

– Икебез дә. Ничек тиз кабынсак, шулай тиз сүнәбез. Ун минутлап әрләшәбез дә, бергә утырып чәй эчәбез яки берәр кая чыгып китәбез. Әрләшкәннән соң, сөйләшмичә торган юк. Берни булмагандай сөйләшә башлыйбыз.

 

– Кыен чаклар булса да, бирешмим. Депрессиягә бирелсәм, мине аннан кем чыгарачак, кем коткарачак? Бары тик үзем генә. Шуңа күрә төшенкелекккә бирелергә тырышмыйм. Мин ул яктан бик көчле хатын-кыз. Депрессиягә җиңәргә ирек бирмим. Авырлык килсә, өстәмә намаз, дини китаплар укыйм, тәсбих тартам, әни белән сөйләшеп алам.

 

 

– Озак йоклау. Балаларны бакчага, мәктәптә, Рамилне эшкә озатам да, йоклыйм. Менә шул йокыны ничек тә җиңәсе иде. Бу ягым Рамилгә дә ошамый. Тагын бер начар ягым бар – кешене тиз кызганам. Бу – начар гадәт. Кешене белмәгән килеш кызганам да, аңа ярдәм итәргә телим. Аны тыңлыйм, булышам. Усаллык җитми. Рамил дә, апалар да бу сыйфатым өчен тирги.

 

 

– Рамил балаларны дингә тарта. Иртүк балалар бакчасына, мәктәптә барганда, догалар өйрәтә. Өйдә дә үзе артыннан балаларны намазга бастыра. Атнага ике тапкыр мәдрәсәгә йөриләр. Әминәбез инглиз телен тирәнтен өйрәнә. Салават быел беренче сыйныфка укырга барачак, Аллаһы теләсә. Без аны мәдрәсәгә бирербез дип уйлыйм, Салаватның дин юлына кереп китүен телим. Артист ише һөнәрдә аны бөтенләй күрмим.

 

 

– Үземне аш-су остасы дип әйтмәсәм дә, мин – әйбәт хуҗабикә. Өемдә һәрвакыт “первый” белән “второй” пешкән. Камыр ризыклары да пешерәм, пилмән дә ясыйм. Балалар да, ирем дә өй ризыгын яратып ашый. Атнасына бер булса да, бәлеш яки өчпочмак пешерәм. Бөтен ризыкны да пешерә беләм, чөнки мин – авыл кызы. Әни дә авылда ике көнгә бер камыр ризыгы пешерә.

 

 

– Бер тапкыр да диетада утырганым, битемә укол ясатканым булмады. Бу әйбергә битараф мин. Аллаһы Тәгалә адәм затын ничек яраткан, шулай булырга тиеш. Ул үзен уколлар белән үзгәртергә тиеш түгел. Бизәнеп, ясанып, матур күлмәкләр киеп йөрергә мөмкин. Ә инде күкрәк ясату, иреннәр күпертү – зур гөнаһ. Аллаһы Тәгалә биргән йөзне үзгәртергә ярамый. Бүген мин үземнән канәгать. Киләчәктә битемә җыерчыклар чыкса, елмаеп кына каршы алачакмын.