Бәширә Насыйрова: “Аның юклыгына күңел ышанмый”

 

– Бәширә – гарәп теленнән яктыртучы, нурландыручы, юл күрсәтүче дигәнне аңлата. Минем кул җиңел, энергетикам бик уңай. Әйтик, берәр кибеткә керсәм, миннән соң чират җыела. Кием кибетендә дә шулай: мин күлмәк алсам, башкалар да шуннан кием ала иде. Миңа да, апа-абыйларга да исемне әти кушкан. Әти данлыклы Бикчуриннар нәселеннән. Әби-бабайлар дин әһелләре булган. Әти Коръәнне, гарәп һәм фарсы телләрен белде.

 

 

– Гаиләдә төпчек бала булып тудым. Әтием – музыка укытучысы, 50 елга якын балалар укытты. Әни һәрвакыт өйдә булды, без – биш баланы карады. Безнең буын балалары эшләп үсте. Үземне белгәннән бирле Зәй елгасыннан су ташыдым. Безнең урамда бөтен кеше кыяр үстереп сата иде. Бездә дә бар иде ул “бизнес”. Кыярларга 30-40 чиләк су ташып сиптем. Кыяр җыю минем өстә булды, 10-15 капчык кыяр җыела иде. Атнага бер-ике тапкыр кыяр сатырга йөрдек. Әнинең апасы белән төнлә чыгып китә идек, кыяр өстендә кунган чаклар да булды. Бөтен кешедән алдан сатып бетереп, бер тиенен дә тотмыйча инәйгә алып кайтып бирә идем. Шуңа да кибетче булырга хыялландым.

 

 

– Һәрвакыт әтигә ияреп йөрдем. Әти балаларны, яшьләрне бик яратты. Дәрестән соң калып та, балаларны мандолинада уйнарга өйрәтә иде. Үзем дә бик күп шөгыльләндем, бик күп җырларны яттан белә идем. Инәй: “Җитте инде, җырлама”, – дия иде. Әтинең мине җырчы итеп күрәсе килде...

 

 

– 30-40 яшьләрдә генә сәхнәгә чыктым. Анысы да очраклы рәвештә. Зур сәхнәгә чыкканчы, бик күп еллар үзешчән сәнгатьтә йөрдем. Төрле җирләргә, хәтта Казанга да чыгыш ясарга бара идек. Моны төп эшем белән бергә алып бардым. Бервакыт мине эзләп Бөгелмәгә танылган композитор Ганс Сайфуллин килде. Шулай итеп, җырлар яздырып ике җыентык чыгардык. Бер продюсерлык үзәге белән хезмәттәшлек иттем. Дөресен генә әйткәндә, сәхнәгә чыкканчы, бизәнә дә белми идем. Битемә бер крем да сөрткәнем булмады...

 

 

– Башта Казанда фатир “снимать” иттем. Аннары ирем белән уйлаштык та, Казанда бер бүлмәле фатир алырга булдык.

 

 

– Эше буенча китә алмады. Аннан соң үзем дә Казанга күченү теләге белән әллә ни янмадым. Берничә елдан соң гына, ирем лаеклы ялга чыккач, Казанга күчендек. Кызганыч, ирем Атлас белән 15 ел гына яшәп калдык. Ул яман чирдән вафат булды. Атлас чирли башлагач, эштән китәргә, концертлардан баш тартырга туры килде.

 

– Беренче ирем, ягъни улымның әтисе Себердә яши, аның үз гаиләсе. 13-14 ел үзем генә яшәгәннән соң, Атлас белән кушылдык. Атлас – язмышым бүләге. Бер-беребезне яклап, саклап яшәдек. Аны югалтуны бик авыр кичердем. Соңгы көннәрендә, мин синсез яши алмаячакмын, дип елагач: “Яшисең, син – көчле, гафу ит, бергә озак яши алмадык”, – дип гафу үтенде. Күз алдымда вафат булса да, аның юклыгына ышанасым килмәде. Моңсу җырлар тыңлап йөрдем. Ирләре үлгән кешеләргә шалтыратып, такмаклый-такмаклый елый идем. Теге яки бу сорауга җавап эзләгәндә, уйларым белән аңа мөрәҗәгать итәм. Элек төшемә еш керә иде, соңгы вакытта күргәнем юк. Төштә аны ачык төсле күлмәкләрдән күрәм, йөзендә елмаю була.

 

– Тормышымдагы бер аяныч хәлдән соң, айнып киткәндәй булдым, үземне кулга алдым. Аллаһы Тәгалә шул рәвешле миңа кисәтү ясагандыр дип уйлыйм.