“Монысы — синеке, монысы — безнеке” дип, су­ыткыч­тагы киштә­ләрне дә бүлделәр

Һәр­хәлдә, миңа шулай тоелды. Үземнең акылсыз адым ясавымны берничә ай үткәч кенә аңладым. Үскәндә мин пешергән ризыкларны яратып ашаган улыма кухняда газ плитәсе янында маташуым ошамый башлады. Тел белән әйтмәсә дә, сиздем. Шуңа кү­рә алар эш­тән кайткач аш бүлмәсенә керми баш­ла­дым. Башта бик авыр булды. Җитмәсә, “монысы — синеке, монысы — безнеке” дип, су­ыткыч­тагы киштә­ләрне дә бүлеп куйдылар.

 

Бу хакта ахирәтемә сөйләгәч: “Фатир синеке, суыткыч синеке, нигә аларны шулай кыландырасың?!” — дип сүкте. Ә мин дәшмим.

 

Аннан өебездә дүртенче кеше барлыкка килде: оны­гым туды. Аны бала тудыру йортыннан алып чыккан көнне үк, киленнең шәһәр чи­тендә кечкенә генә йортта яшәүче әнисе безнең янга яшәргә килде. Имеш, кызына булышырга кирәк булачак. Улыма: “Сезгә ярдәм итәргә мин бар бит”, — ди­гәч, дәшмәде. Ул бик үзгәрде өйләнгәч, алыштырып куйдылармени! Берәр ки­ңәш сорасам, хатынына ымлый, аның белән сөйләш, янәсе. Шулай итеп, мин оныгымны иң беренче булып коендыра да алмадым. Ванна ишеген ябып, килен белән әнисе юындырды.

 

Гел киеренке хәлдә яшә­гәнгәме, тора-бара үземне начар хис итә башладым. Хәтеремнең нык начарланганын сиздем. Беркөнне бөтенләй авыраеп, урынымнан көчкә тордым. Бәд­рәфкә дә стеналарга тотынып кына барып килә алдым. Хезмәттәшемә чылтыратып, эшкә килә алмаячагымны әйттем.

 

Көне буе бүлмәм­дә ятсам да, хәлемне сораучы булмады. Улым эштә иде, ә килен белән әнисе аш бүлмәсендә мәш кил­деләр. Кич белән улы­ма хәлемне аң­латтым. Ул “Ашыгыч ярдәм” чакыртты. Та­библар килгәнен мин күрмәдем, сизмәдем: аңымны югалт­кан­мын. Шуннан ике ай больницада яттым. Бәхетемә, бик яхшы табиб кулына эләктем, Азат Камил улы, янымнан китмичә, аякка бастырды үзе­мне. Һәм: “Сезгә тынычлык кирәк”, — дип, өйгә озатты. Нигәдер үзенең телефон номерын да кәгазьгә язып, кесәмә салды.

 

Фатирымның бусагасын теләмичә генә атлап кердем. Сиздем, нәрсәдер үзгәргән. Минем бүлмәдә киленнең әнисе икән хәзер. Аңа бала карарга шулай җайлырак икән. “Әни, син кухняда кушеткада йокларсың инде, яме”, — диде улым. Үзен бик гаепле сизеп әйтте ул бу сүзләрне. Мин өйдә юк чакта яшьләр арасында ниндидер ызгыш булган дип аң­ладым. Тавышланып йөрмәдем, керфек тә какмыйча, төнне кухняда уздырдым. Кем­­дер кереп су эчте, суыткыч ишеген ачып нидер алды. Утны яндырып, сүндерделәр. Әйтерсең лә, мин юк. Тормы­шым, кинодагы сыман, күз алдымнан узды: бала чак — бөтен кеше ярата торган төпчек кыз, яшьлек — сөеп-сөелеп кияүгә чыгу... Ирем белән бер генә бала үстердек. Имеш, барлык назыбызны, яратуыбызны аңа гына бирәбез. Ирем, нинди хата ясаганыбызны белмичә, бакыйлыкка китте. “Рәдиф, — дип пышылдадым мин ике айлык оны­гымның елаган тавышына сискәнеп китеп. — Ал мине үз яныңа, чыдар хәлем калмады, кадерсез булып яшәгәнче, гүрдә ятуың хәерлерәк”.

 

Таң аткач, онытылып киттем. Яныма ирем килгән кебек тоелды. Ул мине назлады, кысып-кысып кочаклады: “Ашыкма бу якты дөньяны калдырып китәргә, — диде ул. — Пальто ке­сәңдә телефон номеры бар, чылтырат, ул кеше сине нәкъ минем кебек кадерләп яшәр”.

 

Миңнегөл

Фото: пиксабай