Дүрт бала әнисе Ландыш Нигъмәтҗанова: Каюмның яныннан да китмиләр

— Без Чаллыда яшәдек. XI сыйныфта укыган чагымда, гаиләбез белән Казанга күчендек. Бертуган апам белән арабыз бер генә яшь. Гаиләдә өч бала: энебез дә бар. Әти-әни дә Казанда яши.

— Әйе, пенсиядә. Әмма әти барыбер эшли әле. Аның төзелеш фирмасы бар иде. Җәен кайвакыт мунча салалар. Әни күбрәк өйдә.

— Кемдер охшата, кемдер — юк. Бер елны апа да чәчен сарыга буяды. Ул вакытта охшашлык күбрәк булгандыр. Әмма апа бу гамәленнән тиз кайтты. Ә мин, бер буяткач, гел шулай йөрим, чөнки ошый. Болай икебезнең дә чәчләребез карарак төстә.

 

Әни балалар бакчасында эшләде. Киемнәрне дә икебезгә бертөрлене ала, чәчләребезне матур итеп үрә иде. Хәзер Ләйләнекен мәктәпкә шулай җыеп җибәрәм. “Ник алай үрәсез? Хәзер андый мода түгел”, — дип язучылар бар. Безгә ошый. Мода артыннан куа торган кеше түгелмен. Алай балага да җайлырак, җыйнаграк йөри.

 

— Фәрит белән бер-беребез өчен туган шикелле. Һәрвакыт бер-беребезне аңлыйбыз, гел бер сүздә. Алай яшәү җиңелрәк. Әлбәттә, һәр нәрсәне уртага салып сөйләшәбез, уйфикерләребез туры килә. Шуңа талашырга җай чыкмый, Аллага шөкер. Сүз көрәштереп утырмыйбыз.

— Туклануга килгәндә, беркайчан тыелмыйм. Бала тугач та шулай. Диета да тотканым юк. Гел хәрәкәттә булгангамы, бәлки, геннар, организмым шундыйдыр, һәрчак бер авырлыкта торам. Шуңа нәрсә ашыйм икән дип уйлаганым да, моңа вакытым да юк. Теләгәнемне ашыйм.

— Аллага шөкер! Еламый. Үсә. Әз генә эче авырткалый. Анысы күп балада күзәтелә. Әнвәр белән Гомәрдә дә шулай булды.

 

— Балалар Каюмны бик ярата, яныннан да китмиләр. Сыпырып, сөйләшеп кенә торалар, миңа да булышалар.