Акча түләсәләрме?

Беркөнне, эштән кайтып, ишек ачып маташам, шулчак марҗа күршем чыкты да: “Карале, күрше, синең малаең мәктәпне бетермәде бит әле, әйдә, аны минем әнине карап-тәрбияләп тора дип, закон нигезендә рәсмиләштерик тә, дәүләттән ай саен 1200 сум акча килеп торыр үзенә”, – диде.

Әллә нишләп киттем, ни әйтергә дә белмичә, аптырап калдым. Бераздан телгә килеп: «Ничек инде, син үзең яшисең түгелме соң әниең белән, шулай булгач, нигә минем малай карарга тиеш аны?” – дидем. “Син нәрсә? Үзеңә акча кирәкмәсә, малаең файдасына булыр. Дәүләткә калдырыргамыни ул 1200 сумны?” – диде дә бу, минем ризалыгымны көтеп, тынып калды. “Уйларбыз”, – дидем дә, кереп киттем. Уйладым, башым катып бетте. Бу күршедән кыш көне кар сорап та ала торган түгел, нигә безне кайгыртырга булган соң әле ул? Әйе, ишеткәнем бар иде андый закон турында: инвалид яки 80 яшьтән узган пенсионерны караган кешегә (күршесе, баласы, туганы...) дәүләт 1200 сум акча түли. Дөрес, әлеге акча пенсионерларның үзенә килә һәм ул аны караучы кешегә үзе бирә (кемдер акчаны тулысы белән, кемдер үзара килешеп). Ләкин бу эш белән бәйләнергә кирәк микән? Икенче көнне малайның мәктәптән кайтканын көтеп торып,күрше әнисен тәрбияләү турында аңа да әйткән. Әлбәттә, малай “юк” дип әйтә алмаган, тик торганда, эшләми генә акча кереп тора дисәләр, бала-чага түгел, хәтта олылар да ымсынып куярлар иде. Шулай итеп, малайның да күңеле кузгалды бит. Документлар җыеп тапшырасы да акча килгәнен генә көтәсе калды, имеш. «Җегерләмәгән-сукмаган, Шаһи улым, сиңа ыштанлык», – дип әйткән ди берәү. Нәкъ шуның кебек, акча кесәгә “керде дә утырды”.

Эшкә баргач, боларны хезмәттәшемә сөйләп күрсәткән идем, ул миңа кәҗә тоягы гына күрсәтте. Баксаң, аны миннән алдарак капкынга төшергәннәр икән. Кызыңа бераз булса да ярдәмем тияр, балаларга әйтеп тә тормыйм, чөнки алар читтә,ә күршеләр янәшә, алар һаман кирәк дип, күршесе тәмле сүзләре белән хезмәттәшемнең күңеленә үтеп кергән. Хезмәттәшем кызын ялгызы гына тәрбияләгәнлектән,акча җитмәгәнлектән, ризалашкан. Юк вакытын бар итеп,су буе чиратларда торып, кирәкле кәгазьләрне җыеп тапшырган. Ә акчасы килә башлагач, әбинең матур вәгъдәләре юкка чыккан. Очраганда да, күрмәмешкә салышып үтеп китә икән. Ичмасам, документлар җыеп, әрәм үткәргән вакыт өчен кызга дип йөз сум бирсә дә күңел булыр иде, ди хезмәттәшем. Беркатлы шул без, бу җүләр заманда кеше өчен кем кайгыртып йөрсен ди?! Күршем дә тиз генә тынычлана алмады, очраган саен шул акча турында сүз кузгата иде. “Малайның 90 яшьлек анаңны карарлык хәле юк аның”,– дигәч кенә тынды.Шуннан соң рәтләп күрешкәнебез дә юк.

Тагын шуны әйтәсе килә, кайвакыт бигрәк көлке законнар чыга инде бездә. Авылларда да күпме кешене кузгатты шушы 1200 сумлык пособие! Әнисе белән бергә яшәп тә, улы яки кызы, әнине тәрбиялим дип, дәүләттән акча ала. Яисә, безнең күршеләр кебек, чит кешене рәсмиләштереп алалар акчаны. Ялгыз, караучысы булмаган кешеләрне тәрбияләп, акча алсыннар да ди. Ләкин бала әнисен караган өчен дәүләттән акча алырга тиеш микән? Ни өчен балаларны үстерәбез соң без, картлык көндә ярдәмнәрен, игелекләрен күреп яшәрлек тә булмагач?