Ризат Рамазанов: Миңа "Пертеса” дигән диагноз куйдылар

— Икебезнең дә балачак җиңел булмаган, — дип сөйли Ризат. — Алты яшемдә чакта хоккей уйнаганда бозга егылып, миңа “Пертеса” дигән диагноз куйдылар. Бу — сөяк авыруы, оча-бот буыны чатнап, ашалып бетеп, аксап йөри башладым. Иртән торгач, көн саен аяк сызлый, әрни. Мин, тез авырта, дим. Өч ел хастаханәдә урын өстендә яттым. Русча өйрәнеп, I-III сыйныфны шунда укыдым. Әти-әнигә рәхмәт. Колхоз ул вакытта акчаны бик бирми. Үзебезнең машина юк. Әти Шәмәрдәндәге дусты Борис абый белән сөйләшеп, ул әнине атна саен “Нива” машинасы белән станциягә менгезеп куя иде. Әни Шәмәрдәннән — Казанга, аннан бүтән электричкага утырып, Юдино бистәсенә таба китә. Әле килгәч тә, 4 км таудан кар-яңгырда җәяүләп обсерваториягә менәсе... Акча булмаса да, сумка тутырып күчтәнәч төяп килә иде. Әти-әни акча юклыкны миңа беркайчан күрсәтмәде. Хәзер үзебез хәлдән килгәнчә ярдәм итәргә тырышабыз. Кайберәүләр: “Ник авылда төзисез? Яшьлек бер генә, сәнгатьтә дә гел булмассыз. Үзегезгә йорт салырга кирәк?” — дип әйтә. Никтер миңа икебезнең туган йортны кайгыртмасак, үзебезнең эш бармас шикелле. Һәр нәрсәне ата-ана фатыйхасын алып башлыйм.