Дилә Нигъмәтуллина: “Безгә авыр булды, әмма Маратны да, үземне дә ирекле иттем”

– Мин бик аралашучан булдым. Бөтен иптәш кызларны өйгә кунакка алып кайттым. Булат белән әни канаты астында үстек. Балалар бакчасы, мәктәп еллары – әни һәрвакыт янәшәдә булды. Ул мәктәптә завуч булып эшләде. 

Балачакта тыйнак, оялчан кыз идем. Күңелдәге ялкын, сәхнәгә омтылу өлкән сыйныфларда гына уянып китте. Әнинең укытучы булуы да тәэсир иткәндер. “Сиңа андый булырга ярамый”, – дигән уйлар белән яшәдем, хисләрне читлектә тоттым. Холкымда капма-каршы берничә сыйфат берләшкән. Йомшак һәм шул ук вакытта каты да була беләм.

 

– Мәктәпне тәмамлап, укырга киткәч тә, әнидән аерыла алмадым. Һәрвакыт шалтыратышып, киңәшләшеп тордым. Ансыз яши алмасмын кебек тоелды. Хәтта социаль челтәрләргә язганнарымы да иң беренче әнкәйгә укыттым. Әни авырый башлагач, бездә торды. Без тагын да ныграк якынайдык, серләштек. Мин аны бөтенләй икенче яктан ачтым. Гомер буе балалар, якыннары өчен янып яшәде, үзе турында уйламады да. Аңа яшисе дә, яшисе иде бит. Әнинең үлемен бик авыр кичердем. Төшенкелеккә бирелдем.

– Кеше бары тик үзенә үзе генә ярдәм итә ала. Психологлар, китаплар өстәмә киңәшчеләр генә. Әгәр ихтыяр көчең булмаса, бернинди психолог та ярдәм итә алмаячак. Аллаһка чын күңелдән ышанырга кирәк. Ул вакытта дингә аеруча якынайдым. Хисләрне, уйларны кулга алдым. Психология белән кызыксына башладым. Төшенкелектән үз-үземне коткардым.

 

– Юк, киресенчә, бу адымны хупладым. Әти дә әнинең үлемен бик авыр кичерде. Ул лаеклы ялда булса да, эшкә чыкты. “Мин хәзер эшләмәсәм, акылдан язачакмын”, – диде. Әни йорт буенча барлык эшләрне үз өстенә ала иде. Әти ялгыз булырга күнекмәгән, шуңа күрә, әни безнең арадан киткәч, яңа баштан яшәргә өйрәнде. Мин аңа, хатын-кызлар белән аралашудан баш тартма, дип әйтеп килдем. Каршы төште. Әти ялгыз тормасын өчен, гел кунакка чакырып тордым. Баксаң, аңа хатын-кызлар шалтырата, хатлар килә икән. Шатландым, ниһаять, күңелендә боз эреде. Әни вафатыннан соң, өч ел үткәч, үзенә тормыш иптәше тапты. Безнең өчен ят кеше түгел. Әти сыйныфташымның әнисе белән никах укытты. Бер-берсенә иптәш булып яшәп яталар, Аллага шөкер!

 

– Һәр кешенең дә никахы гомерлек булмый инде. Язмышымда шулай булырга тиеш булган, димәк. Марат белән 9 ел бергә яшәдек. Чын күңелдән яратып кияүгә чыктым. Меңләгән кеше дөрес эшләмисең, дип үгетләсә дә, Марат белән гаилә корыр идем. Безгә рәхәт булды, яраттык. 

Кешеләр вакыт үтү белән үзгәрә. Бервакыт гаилә тормышымда нәрсәдер дөрес булмавына инандым. Бу адымга барырга авыр иде. Балабыз, уртак дусларыбыз, әти-әниләребез дә бар бит. Ул элемтәләрне бер мизгелдә өзеп булмый. Аерылышмасак, тормышымны теләгәнчә яши алмас идем. Аерылышу инициаторы – мин, әмма Маратның да күңелендә кәнәгатьсезлек хисләре күптән туды. Бергә тагын 10 ел торган булсак, бәлки, Марат үзе аерылышыйк дияр иде. Яшем бара, әгәр шул минутта карар кабул итмәсәм, алга таба хәл тагын да катлауланыр, дип уйладым. Бу – Ходайдан икебезгә дә бирелгән сабак. Минем эчке тоемлавым көчле. Йөрәгемне тыңлап эшләсәм, барысы да яхшы булачагын беләм. Әйе, безгә авыр булды, әмма Маратны да, үземне дә ирекле иттем. Кемдер гомер буе түзеп яши дә, картлык көнендә үкенә. “Үзем өчен яшәмәдем, бәхетле булмадым”, – диючеләр бихисап.

 

Дәвамы бар