Әй, укытучылар! Мәктәпләрне саклап калыйк!

Телефонның очында гомерен гыйлемгә, тәрбиягә багышлаган лаеклы ялдагы әниемнең яшь аралаш әйткән сүзе аяз көнне яшен суккандай булды: “Улым, 11 еллык мәктәбебезне урта мәктәп итеп калдырмакчылар, күрше авылдагы мәктәпне дә башлангыч класска кадәр генә калдырмакчылар. Казанда синең танышларың күп, сөйләшеп кара әле, мәктәпләребезгә тимәсеннәр”.

Кырыс кына “ярар, сөйләшеп карармын”, - дип сөйләшүне бетердем. Үксеп-үксеп елыйсым килде. Мәктәп елларымны искә төшердем, чәчәк бәйләмнәре тотып 1нче сентябрь бәйрәмнәре күз алдымнан узды. Газиз телемдә белем биргән данлыклы мәктәбем.  Гыйлем чишмәм, тәрбия кыйблам. Алдагы юлларның кайсын сайларга белми ашкынып йөргән чакларда мантыйклы, төпле фикерләре белән безгә киңәш бирүче, сабыр гына дөнья күзебезне ачучы газизләрдән-газиз укытучыларым. Хәтерлим әле дә хәтерлим... Оныту мөмкинме соң?!

Шушы мәктәптә укып чыккан бер укучы буларак тавышсыз-тынсыз гына калуым мөмкин түгел иде. Чарасызлык. Нишләргә? Нишләргә? Нинди кодрәт иясе булып, шушы кара зәхмәткә каршы көрәшергә?! Тагын күпме посып ятарга була, тагын күпме телне тешләргә була? Безнең китапта “бирелү, бетү, баш ию, җиңелү” терминнары язылмаган. Без кайчан бу китапларны укып аңга килербез. Җәмәгать, мәктәпләребезнең бетерелүе ул телебезнең бетүедер. Ә инде тел бетү ул маңкортлашу, ә маңкортлашу ул сарыклашу. Мәктәпләрнең бетүенә рөхсәт бирмик! Әй, укытучылар, сез халкыбызның алгы сызыгындагы кешеләр. Әйдәгез, бергәләшеп, халыктан имза җыйыйк. Җыелган имзаларыбызны Габдулла Тукайның юбилеена кадәр өлгертик һәм кирәкле җирләргә тапшырыйк!