"Биш яшькә кече ирем бик көнләшә башлады..."

Бервакыт шәһәр паркында уйланып утырганда яныма бер егет килеп утырды. Альберт дип таныштырды ул үзен. Сөйләшеп киттек. Мине үзгәртеп куйдылар мени! Ягымлы арашалам. “Син чибәрсең”, – диде яңа танышым. Минем бит әле мондый сүзләрне беркемнән дә ишеткәнем юк. Эреп киткәндәй булдым. Бер дустының туган көне икән, шунда чакырды Альберт. Гипнозлагандай риза булдым. Шунда беренче тапкыр шампанское татып карадым. Аннан Альберт иреннәремә үрелде. Бу минем тәүге үбешүем иде. Ошатмадым мин ул хисләрне: аракы исе аңкып торган авыз, авырттырып кочаклаган куллар. Җирәнгән кыяфәт чыгарып, егетне этеп җибәрдем. Бу аңа ошамады, бигеле. Яңагыма нык кына китереп сукты да, идәнгә ырытып, өстемә менеп ятты... Хайвани теләкләрен канәгатьләндергәч, паспортын ачып күрсәтте: “Менә кара, мин өйләнгән”, – диде. Үземне җүләрләнгәндәй хис иттем. Әйтерсең лә мин ниндидер китап укыйм. Аннан Альберт бу хәлләрне авылга кайтып (мин аңа кайдан икәнемне әйткән идем) сөйләячәген белгертте. Әмма әгәр дә акча бирсәм дәшми калу мөмкинлеге барын да әйтте. Колагымдагы затлы алкаларны, әнием унсигез яшемә бүләк иткән кыйммәтле йөзегемне аңа ыргыттым да, төнге урамга ыргылдым. Бер ел буе куркып яшәдем. Каяндыр гел Альберт килеп чыгар, яисә авылда: “Син фахишә икәнсең бит”, – дип әйтерләр төсле тоелды. Шуңа күрә әти-әни янына да сирәк кайттым.

 

Кияүгә утыз яшь тулгач чыктым. Ирем үземнән нәкъ биш яшькә кече иде. Бер елдан улым туды. Ана бәхетенең никадәрле гүзәл хис икәнен бөтен тулылыгы белән аңладым, бала имезүнең ләззәтен татыдым. Үзем дә үзгәрдем: битем тулыланып китте, сипкелләр әллә кая юкка чыкты, күзләремнең яшеллеге җетеләнде. Әйләнеп карарлык гүзәл хатынга әйләндем.

 

Ирем генә бик көнләшә башлады. Аңа саф кыз булып кияүгә чыкмавымны кичермәде ул минем. Баштагы мәлләрдә сүз белән артык рәнҗетмәсә, соңга таба әллә ниләр әйтеп, йөрәктә төзәлмәс яралар ясады. Бигрәк тә: “Каһәр төшсен!” – дигән сүзләреннән тәнем куырылып килә иде: “Әйтмә инде, җаным, алай дип. Әйдә, аерылышыйк, әмма сүз белән азаплама”, – дия идем. Арылышырга теше-тырнагы белән каршы булды.

 

Мин пенсиягә чыккан елны улымны җирләдек. Игелекле, тормышны яратучы бердәнбер балам иде. Яман чир белән бер ай гына авырып ятты да, мәңгелеккә күзләрен йомды. Аны җирләгән көнне иремә: “Менә каһәр төште”, – дидем. Тутырып карады да, идәнгә ауды. Инсульт диделәр. Бик озак дәваладылар. Хәзер йөрми, сөйләшми, әйткән сүзне дә авырлык белән генә аңлый.

 

Көзгедәге мөлаем ханымга карыйм да: “Нигә бәхет сорамадың?” – дим.

 

ВЕНЕРА. Казан