“Янып үләм бит, коткарыгыз!”

Беркөнне әнкәй белән туган авылыбыз – Кайбыч районындагы Кошманга бәйле кызыклы хатирәләрне яңартып, чәй табыны янында күңелле генә гәпләшеп утырганда, сүз иярә сүз чыгып, кайчандыр төштә күргәннәребезнең өндә чынга ашуына бәйле гыйбрәтле вакыйгаларны искә төшердек.

Шөкер, яше 87дә булса да, әнкәйнең хәтере бик яхшы. Кайбер төшләрнең безне кисәтү өчен кереп, төрле хәвеф-хәтәрдән сакланып калырга ярдәм итүе сер түгел. Фаҗигале, вакытсыз үлем-китемнәр турында алдан искәрткән төшләр дә кергәли.

– Күршебез Нуретдин энесе Ризатдин, авылдашыбыз Равил белән бергәләп, үзләренә йорт салырга буралык бүрәнәләр кисеп алып кайту өчен Мари Элга киткәч, таң алдыннан бик куркыныч төш күреп уяндым, – дип сөйләде әнкәй. – Нуретдин үзләренең мунчалары башына менеп баскан да: “Янып үләм бит, коткарыгыз!” – дип ачыргаланып кычкыра икән. Тик никтер аңа ут чолгап алган мунча башыннан төшәргә ярдәм итүче генә күренми. Мин, чиләкләремә су тутырып, шул якка бармакчы булган идем, аякларым җиргә берегеп каткан, имеш. Күкрәк читлегеннән атылып чыгарлык булып ярсып типкән йөрәгем уянгач та тиз генә тынычланмады әле. Белгәннәремне укып, Ходайдан ярдәм сорадым. Ә кичкә күршемнең узган төндә урман эчендәге каравылчы будкасында тереләй янып күмерләнеп каткан мәете калдыкларын урын җәймәсенә төйнәп алып кайттылар. Шул чакта әнисе Гөлсем апаның үз-үзен тотышы иңнәренә кинәт ишелеп төшкән зур хәсрәттән акылына зәгыйфьлек килгән бичара кешенеке сыман тоелды. Ул, олы улының гәүдәсеннән калган күмер кисәкләренә капланып, күз яше түкмәде, ә уртанчы улы Ризатдинның кулыннан урман кисүчеләр ярдәм йөзеннән күмү чыгымнарына тотарга дип җыеп биргән акчаны алгач, шатлыклы кыяфәттә аны мактап, аркасыннан сөяргә кереште...