Вилдан Шәмсетдинов: «Ни булганын үзебез дә аңламый калдык…»

 

– Хәзер хәлләр ярыйсы, Аллага шөкер. Соңгы арада нинди вирус бар, барысын да үзем аша үткәреп бетердем, ахры…

 

 

– Балачагым туган ягымда, әти-әни йортында – Башкортстанның Көергәзе районындагы Яңа Мораптал авылында үтте. Әтиемнең тугыз кыз һәм ул туганнары бар. Ун баланың алтысы төрле яклап иҗатка якын. Олатаем (әнинең әтисе) биюче, баянчы булган, мандалина һәм курайда уйнаган. Кыскасы, туганнарым арасында җыр-биюгә оста кешеләр дә, музыка уен коралларында уйнаучылар да бик күп. Кечкенә чакта мин дә, ничек тә алардан калышмаска тырышып, иҗатка тартылдым. Кечкенә сыйныфларда укыганда ук җырлар иҗат итеп, шуларны компьютерның микрофонына яздыра идем.

 

 

– Сәхнәдә беренче тапкыр Башкортстанның Күмертау шәһәрендәге гимназия-интернат сәхнәсендә чыгыш ясадым. Ул көн әле дә хәтеремдә. Чыгыш алдыннан интернат бүлмәсендә бер егет белән сугыштым. Ул бүлмәдән күз төбем зәңгәрле-шәмәхәле булып чыктым. Шуңа күрә сәхнәгә кара күзлек киеп чыгарга туры килде…

 

 

– Оренбургта укыганда, ә бу 2013 еллар тирәсе, урыс егетләре, исемемне кыскартып, «Вилли» дип йөртәләр иде. Бераздан без алар белән җырлар яздыра башладык. Аларны чыгарганда, исемемне «Вилли» дип куя башладым. Ияләнеп киттем дә калды ул шулай.

 

 

– Лейблдан шалтыратып, тәкъдим ясадылар. Икенче тапкыр шалтыраткач, барырга булдым. Шулай эшләп киттек. Мин беркем белән дә бәхәсләшмәдем. Контрактны турыдан-туры лейбл белән түгел, башка кеше белән төзегән идем. Шуңа күрә тавышланып йөрмәдем.

 

 

– Нинди икәнен төгәл генә хәтерләмим, концерт вакытында танышып калдык. Ләкин ул концерттан соң берничә ел үткәч кенә аралаша башладык. Гөлназ белән безнең арадагы бәйләнеш – ул аерым тарих. Сөйләп, аңлатып бетерә торган түгел.

 

 

– Гөлназны очраткач та, бу кыз миннән башка берәүгә дә эләгергә тиеш түгел, дип уйладым. Ул чакта аның сыйфатларын яхшыга һәм яманга аерып тормадым, ул мине шундук бар булмышы белән җәлеп итте һәм күңелдән китмәде. Шулай да, аның мөселманнарча тәрбияләнүе, сафлыгы аеруча ошады. Бергә булган еллар эчендә Гөлназның барлык сыйфатларына да гашыйк булдым. Барысын да аермыйча, бертигез хөрмәт итәм.

 

 

– Дөресен генә әйткәндә, нинди дә булса таләпләр турында уйланганым юк иде.

 

 

– Йокыдан уянып, кулыма телефонны алуга, ул яңалыкларга исем китте, аптырадым. Ни булганын үзебез дә аңламыйча калдык. Дус-туганнар да аптырады, аларны да тынычландырырга туры килде. Безнең бит пиар-менеджерыбыз да юк. Бары тик концерт директорыбыз гына бар. Ә ул концертлар өчен генә җавап бирә.

 

 

– Шулай булып чыга инде.

 

 

– Динә якын дустыбыз кебек ул. Элек Гөлназ белән икәү генә җир җимертеп эшли идек, хәзер инде өчәү мәш киләбез. Динә бездән калмый диярлек. Кыз бала әтисе булуның иң мөһим өлеше ул – ярату һәм яратканыңны күрсәтү, минемчә. Ә бу миңа бик җиңел бирелә.

 

 

Лилия Гыймазова