"Полиция дә таба алмады. Ничә еллар билгесезлектә яшим"

Без ул көнне синең белән, яшьлектәге сыман, очрашырга булдык. Имеш, кырык еллык гаилә тарихын шулай бәйрәм итәбез. Икебез дә инде пенсиядә булсак та, мин әле һаман эшләп йөрим. Ул көнне дә иртән чыгып киттем. Имеш, эш­ләремне тиз генә бетерәм дә, сорап китәм.

Сөйләшкән вакытка үзебезнең су буендагы яраткан урыныбызга килдем мин. Син анда юк идең. Йортыбыз янә­шәдә генә урнашканга фатирга йөгердем. Соңгы вакытта авырып йөри идең, бер-бер хәл булмадымы икән дип курыктым. Син өйдә дә юк идең. Шактый озак көтеп утырдым, телефоныңны нигәдер өйдә калдырган идең. Кирәге булмас дип уйладыңмы? Аннан улыбызга чылтыраттым. Әтиең белән су буенда очрашырга тиеш идек, тик ул анда да, өйдә дә юк, телефонын да өйдә калдырган дип, хәлне аңлатып бирдем. Ул: “Хәзер, эштән китәм дә, елга буеннан әйләнәм, борчылма, әни, шул тирәдә генә йө­ридер”, — дип, мине тынычландырырга тырышты. Ул арада көн бозылды, коеп салкын яңгыр ява башлады. Ми­ңа син шул салкын тамчылар астында, салкын җирдә ятасыңдыр кебек тоелды. Бәлки, бәрелеп, аңың җуеп егылгансыңдыр дип уйладым.

Улыбызга ярдәмгә күрше егете кушылды. Полициягә чылтыраттык. Паспортыңны алып килергә куштылар. Берникадәр вакыттан: “Берәр киемен алып килегез, ирегезнең мәете табылса ДНК ярдәмендә ул икәнен ачыклау өчен кирәк”, — диделәр. Күз яшьләремне көне буе тыеп торган идем, бу сүзләрне ишеткәч, кычкырып елап җибәрдем. Полициядәге хатын-кыз хезмәткәр: “Ашыгыч ярдәм чакыртыйкмы?” — дип сорады, су китереп бирде. Кирәкми дип, урамга чыгып киттем.