"Пеләшенә чәч үсте! Кашпировскийга телеграмма салдым" (БУЛГАН ХӘЛ)

Элек җылы сүзгә мохтаҗ идек бит. Ярый хәзер, дингә якынайгач, яхшы сүзләр, теләкләр күбрәк әйтелә, языла, ишетелә башлады. Моннан ун еллар элек бер таны­шым: “Элек урамга чы­гып, кара-каршы кычкырышулар була иде”, — дип искә төшерде. Аларның ура­мында андый хәлләр булган. Димәк, хә­зер андый кү­ңелсез хәлләрнең күзә­телмәве дин рөхсәт ителеп, мәчетләрдән азан тавышы яң­гырап тору белән бәйледер, дигән фикергә килдек.

 

Ә Кашпировский һәр­вакыт яхшы сүз генә әйтә, яхшылык турында гына сөйли, һәркемгә яхшылык тели иде. Шуңа күрә мин аның гадәттән тыш сәләтенә сокланып, куанып карап утырдым.

 

Берсендә тәндәге яраның эзе югалу турында сүз барды. Миндә дә бар бит яра эзе! Егерме яшем­­дә сукыр эчәгем шартлап, операция ясаганнар иде. Алабуга боль­­ницасында ярага нечкә резина трубка тыгып калдылып, 20 көн кырын ятып, үлек агызып яткан идем. Шуннан 14 сантиметрлап яра эзе калган иде. Мин ул чакта ябык идем. Хәзер шактый калынаелды. Теге яра эзе тирәндә калды. Карыйм — ул эз йомыла башлаган. Ягъни, чокырдан чы­гып, юан гәүдә белән тигезләнә башлаган!

 

Кашпировский сеанслары вакытында кемдер йоклый, кемдер көлә, кемдер башкача кабул итә. Мин берни сизмәгән идем, ә организм сизгән икән бит! Җиде сеанс карау вакытында 14 сантиметрлы яра эзеннән бер борчак сыярлык урын гына тирәндә калды, калганы тигезләнде.

 

Иремнең баш түбәсендә пеләш барлыкка килгән иде. Як-ягында чәч­ләр бар. Пеләшлеген күрсәтәсе килмичә, аны шул чәч­ләре белән капларга тырыша иде. Каш­пи­ров­ский сеансларыннан соң пеләшенә чәч үсте! Мин — шаһит. Иремнең апасы: “Чәчем каралды”, — диде. Рәхмәт йөзеннән, үзебез­дәге үзгәрешләрне аңлатып, Кашпировскийга телеграмма салдым.

 

Яра эзенең югалганын күрмәсәм, Кашпировский сеанслары миңа тәэсир итмәде дип уйлар идем. Ә элеккеге хезмәттәшем менә нәрсә турында сөйләде: аңа кардәш тиешле хатын шәһәрдә яши, дә­рә­җәле урында эшли икән. Гәүдә — саллы, авыруы да бардыр. Моның Кашпировскийның үзен күреп сөйләшәсе килә икән. Бара ул аның янына. Ләкин теләккә тиз ге­нә ирешә торган түгел! Ниһаять, Кашпировский белән очраша. Ул “килдеңмени” дип колач җәеп каршы алмый, борылып кына карый да: “Нажралась! Пей соки, ешь овощи!” — дип, үз эшен дәвам итә. Ханымның моңа бик ачуы чыга. Кайтышлый ашханәгә керәләр. Беренче, икенче, өченче ашларга заказ бирәләр. Ханым ашны каба — керосин тәме килә. Ачуланып, алыштырта. Тик аннан да шул ук тәм килә. Икенче ризыкны китерә­ләр. Анысы да авызга кабарлык түгел ди. Алыштырсаң да шул ук хәл. Ә янәшә утырган кешеләрнеке алай түгел. Шуннан ашханә хезмәткәрләре боларның кем булулары, кайдан кайтулары белән кызыксыналар. Алар Кашпировский янына баруларын сөйләп биргәч: “Ул нәрсә әйтте?” — дип сорыйлар. Аңлашалар — димәк, бу ханым хәзер җимешләр генә ашый, соклар гына эчә ала икән. “Хәзер кардәшем фәлән килограммга ябыкты, саулыгы да яхшырды”, — дигән иде хезмәттәшем.

 

Мәсгудә. Сарман.