“Кызым картлар йортына барып урнашсын, дип хәбәр юллаган…”

Мәсфүрә апа Әгләветдинова Мамадыш районының Дусай авылында яши. 88 яшен тутырган. Еллар узгач, без әбекәйнең хәлен тагын белешергә булдык.

 

Теге чакта ике баласы – улы, кызы барын сөйләгән иде. Шөкер, алар исән-сау икән. Улы Казанда яши, авырып киткән. Әби әйтмешли, яше дә бар инде. Кызы чит илгә үк китеп барган.

 

– Кияү белән кечкенәдән дус иде алар. Әле дә аларның дәрестән соң бергә безгә кайтулары исемдә. Алар Казанда да яшәде, Мәскәүдә дә, инде хәзер Төркиядә икән. Безнең фельдшер Венера белән сөйләшеп тора алар. Ул әйтте, – ди Мәсфүрә апа. – Әтиләре авыргач, тормышның бар авырлыгы минем җилкәдә иде. 40 елдан артык мәктәптә эшләдем. Укучылар дөнья күрсен дип, йөк машинасына кечкенә урындыклар куеп, шунда аларны утыртып, ике тапкыр Казанга алып бардым. Шунда миннән, башың икеме әллә, дип тә сорадылар. Тик мин бар күңелемне, яратуымны биреп эшләдем. Әмма картаймыш көнемдә хәлемне белүче кеше дә юк. Кеше балаларына гына түгел, үземнекеләргә дә кирәк түгелмен. Үз кулларым белән мәктәп салып, атказанган исемем дә юк. Бирерләр, дидем, сорап аласын белмәдем.

 

Мәсфүрә апаның сөйләшергә сусаганы, чит кешенең игътибарын тоясы килгәнлеге сизелеп тора. “Балакаем, ничек минем хәлне беләсе иттең? Мин инде үземне беркемгә дә кирәксез дип уйлаган идем”, – ди ул. Олы кешенең әнә шулай өзгәләнеп дәшүеннән тамакка төер утыра. Кайда ялгышкан соң Мәсфүрә апа? Монысына җавап табып булмый. Мәсфүрә апаның балалары белән сөйләшеп булмады. Дөресрәге, улының телефонын белмиләр, кызыныкы, көнозын шалтыратып та, җавап бирми.

 

Әби кызы белән яшәргә каршы түгел. Ялгызына гына кыен икән.

 

– Мине дә үзегездән калдырмагыз. Пенсиямне биреп барырмын. Акчасыз түгел бит мин, дигән идем, кызым ияртмәде. Өем яшәрлек. Мунчам булмаса да, юына торган бүлмәм бар. Социаль хезмәткәр килеп китә. Озак тормый ул. Аш куя, чәй кайната. Ашны үземә пешереп бетерәсе. Әле идәннәрне дә кешегә юдыртмыйм. Әмма читен миңа. Ялгызлык дигән авыру белән чирлим, – ди ул. – Ярдәм сорар кешеләрем калмады.

 

Мәсфүрә ападан күрәзәчегә ни өчен барганын да сорашам. “Бардым шул, балам. Кызым, картлар йортына барып урнашсын, дип хәбәр юллаган. Нишлим икән, әллә анда китимме, дип киңәш сорарга бардым. Багучы: “Барма. Үз өеңдә тыныч кына яшә”, – дип кайтарды. Минем анда барасым килми. Гомеремнең соңгы көннәрендә бәхетле әни булып яшисем килгән иде, – ди ул. – Бәлки, минем белән торырга риза булган кеше табылыр. Өем зур, сыярбыз. Акчам да җитә. Тик иптәш юк.

 

Мамадыш районының Олыяз авылы җирлеге башлыгы Илдус Хәев белән элемтәгә кердек. Ул менә ниләр ди:

 

– Бу эшемдә унынчы елымны эшлим. Әмма Мәсфүрә апаның кызын күргәнем юк. Олы кешенең болай интегүе йөрәккә тия. Ана бит ул! Әллә ничә социаль хезмәткәр билгеләсәк тә, ул үз баласын алыштыра алмый. Дөрес, мин аның хәлен белеп торам. Өе җылы, су кергән, газ бар. Без аңа юыныр өчен душ кабинасы эшләттек, түшәмнәрен төзекләндердек. Кулдан килгәнчә булышабыз. Кызым картлар йортына барырга куша, дип безгә дә килгән иде. Әмма ике баласы бар бит.