Резидә Сәләхова: "Артем Пискунов исемле кеше ирем булыр дип уйламаган идем"

«Артёмга егеткә буларак игътибар итми идем»

 

 

— Артём Пискунов исемле кеше минем ирем булыр дигән фикер башыма да килмәгән иде. Мин, гомумән, гел татар егетенә кияүгә чыгам дип уйлый идем. Рус егетләре белән йөргән кызларга: «Татар беткән мени инде сиңа?», — дип карый идем. Артем үзебезнең милләт кешесе, ләкин шулай да гомеремдә дә иремнең исеме Артем булыр дип башыма да китермәгән идем. Интернетта бер апа язган иде: «Гөлшаһидәне уйнаганнан соң, шундый яраткан идем сине, ә син бит руска кияүгә чыккансың икән». Имеш, хәзер әлеге ханым мине инде яратмый. Ул крәшен егете, үзебезнең кеше.

 

 

— Мин хәзер дә шаян, шук, бераз хулиганрак кеше. 14 яшемдә, гомүмән, малай кебек идем. Шулай да хәзер артист буларак, чибәр булып йөрергә кирәк икәнен аңлыйм. Сәхнәдә дә комик, шаян рольләрне уйнау миңа җиңелрәк.

 

 

— Кайда инде, 14 яшь. Нинди мәхәббәт ди?! Артем үзе нәни генә, үзе түгәрәк, сипкелле иде. Мин аңа егет кешегә кебек игътибар да итми идем. Ул кечкенә вакытында колобокка охшаган иде. Кем уйлаган менә шушындый матур егеткә әйләнер дип.

 

 

— Интектермәдем, урау юллар аша килергә язгандыр инде. Нинди Пискунов инде?! Юк! Мин 18 яшьтә эшкә кердем дә, егерме яшемдә нәрсәдер үзгәрде.

 

 

 

— Юк, озак уйладым. Хатын-кыз һәм ир-ат өчен һөнәр сайлау һәм гаилә кору — дөньяда иң мөһим нәрсәләр. Гаилә корыр алдыннан мин озак уйладым. 2013 елда Артем мине Санкт-Петербург шәһәренә алып барды, һәм шунда тәкъдим ясады. Әни сайлаган һөнәремнең үзенчәлекле булуын искә төшереп тора иде. «Сине аңлый торган кеше булганда, алам дип торганда, чыгарга кирәк», — диде әни. Ләкин мин әзер түгел идем, чөнки миңа бүгенге кебек рәхәт булыр дип уйламадым.

 

 

 

— Әти-әниләр, Аллага шөкер, исән-саулар. Алар үрнәк булырдай кешеләр. Күршеләр дә мактап кына сөйлиләр. «Менә алар ярдәм иттеләр инде», — диләр.

 

 

— Алар искиткеч тырыш кешеләр. Үз авылларында аларны иң дәрәҗәле гаилә дип күрәләр.

 

 

— Ул сюрпризларга гел юморт. Чәчәкләр бүләк итүләр, плакатлар ясау, кардә, җирдә язулар калдыру һәм башкалар.

 

 

— Бу сорауга мин җавап бирә алмыйм. Билгеле, аны дингә көчләп кертә алмый идем, һәм хокукым да юк. Аларны бит диндә үстермәгәннәр. Алар йомырка да буяганнар, гает көнне коймак та ашаганнар. Аллаһы Тәгалә бер! Әнием мине барыбер никахсыз бирми иде, һәм Артем: «Укытабыз», — диде. Әлеге сорау үзеннән-үзе хәл ителде.

 

 

 

— Еллар узгач кына, үземә карата алдым. 6−7 ел артыннан йөрдем дип хәтерлим. Йөрергә дә тәкъдим иттем, яратуымны да әйттем, хәтта җырлар да яздым. Елаган чаклар да булды!

 

 

— Күзаллап карагыз: алты ей буе яратып йөрисең, ә ул юк та юк, ди. Ярату елата, әйе, бары тик күрсәтмичә генә елыйсың.

 

 

— Әле хәзер дә артыннан йөрим (көлә). Резидә әйтсә, өзеп әйтә. Икеләнеп йөрми, һәм аның әйткәненнән җир тишегенә кереп китәргә әзер буласың. Ләкин ул сүзләрне гел хәтерләп торсаң, аның белән яши дә алмас идем. Оныта һәм гафу итә белергә кирәк

 

 

— Бар. 1−2 атна элек сезнең тапшыруны карадым да, нишләп безне монда төшермиләр икән дип уйладым. Һәм сез шалтраттыгыз. Бәлки безгә иртәрәктер дә, ләкин теләк бар иде. Артист булгач, гел күренеп торасы килә.

 

 

 

— Эш күреп үстек. Печән, бәрәңге, көтү…Эшләп үскән балалар югалмыйлар һәм зарланмыйлар. Эшләп ашый белергә кирәк. Киемнәрне тузып беткәнче кия идек. Шәһәрдән киемнәр кайтаралар иде. Берсендә, мәктәпкә барыр вакыт җиткәч, башка аяк кием киясе килде. Әни: «Җәй көне нәрсә кидең, шуның белән барырсың», — диде. Ә мин, яңаны киям дип, куаклыкка кереп шул ботинканы кискәләдем.

 

— Тормышта курыкмыйча яшисеңме?

 

— Сугыш, бала кайгысы, сәламәтсезлек куркыта. Менә ул чирле балаларны еш күрсәтәләр. Акча кирәк, диләр. Дөнья миллионерлар белән тулган. Гаделлек юк димме соң?!

 

 

 

— Әйе, хәтта менә, кеше үлгәч тә, ул үз-үзен кызганып елый. «Ансыз ничек яшәрмен?», — ди. Кеше эгоист! Кешеләр кунакка йөрешми, дуслашмый. Башканың кайгысын уртаклашмый. Бик якын туганнар гына бер-берсенә булышып яши. Хәтта кайбер гаиләдә ир белән хатын да үз-үзләрен генә уйлыйлар. Соңыннан: «Туры килмәдек», — дип аерылышалар. Бала табарга тырышалар, бәйләп калыр дип. Элек-электән хатын-кыз ир-атны кайгырткан, ул шулай булырга тиештер дә. Хөрмәт яисә куркудан, хатын-кыз хәтта дәшмәгән дә. Хәзер замана үзгәрде. Хатын-кыз үзе генә яши ала, алар үз сүзләрен әйтә ала. Хатыннар үзләренә-үзләре хуҗа була ала.

 

 

— «Папа, мама» дин эшдәшәм. Алар Советлар Союзында үскән балалар, шуңа күрә диннең нәрсә икәнен дә белмәгәннәр. Хәзер генә дингә килделәр. Әти, ялгышмасам, үз динен кабул итте. Безнең өйдә тәре тора.

 

 

— 15 яшемә кадәр дин турында сүз булмады. Дусларым мөселман иде, шуңа күрә мин дә әлеге дингә кереп киттем. Безнең гаиләбез мөселман. Әлеге дин миңа якынрак.

 

 

— Зур бәхет бу! Тормышка ашкан хыялым — Резидә белән гаилә кору. Әти-әни булдык — бу зур бәхет. Резидәнең, еллар үткәч: «Гомер буе синең белән яшәгәнгә үкенмим», — диюен ишетергә язсын. Бу — да зур бәхет булачак! Дөньяның матурлыгын күреп яшәргә кирәк.