"Почему зуратайка такой злой, страшный? Нас не любит?" (ГЫЙБРӘТ ӨЧЕН)

Олы кешенең шул инде аның: танышлар очрап исәнлек-саулык сорашкач, балалар, оныклар турында әңгәмәләшергә тотынасың. Балалар мәктәптә бер сыйныфта укыган булса, ул ата-ана туганыңа ук әйләнә. Эшләр „пешә” башлагач, күңелне тырнап торган, хәтта үз-үзеңнән дә яшерә торган „сер” капчыкларының авызы ачыла.

Бер вакыт шундый якын танышым белән сөйләшәбез. Җәйге каникуллар, шәһәрдән оныклары зур әти, зур әниләре янына кунакка җыелган мәл. Райондашлар бәхетенә „Яшьлек” физкультура-сәламәтләндерү комплексындагы бассейн да лагерьлар оештыра. Күп кенә кунак малай һәм кызлар шунда шөгыльләнә. Бик уңайлы бу. Танышым белән мин дә шунда очраштым һәм ул искитәрлек хәлне бәян итте.

– Аптыраганмын инде, бабаем белән һич тә килешеп булмый. Әйбәт кенә аңлата башласам, пыр туза да китә. Кызларым Себердән ике оныгымны кайтарган иде. Ошамады моңа. „Мин бала караучы түгел. Тапканнар икән, үзләре карасын. Миңа тынычлык кирәк,” — ди. Югыйсә, малайлар, йөгерә-йөгерә, булышырга гына торалар. Яратмагач, яратмый инде. Элек зур әткәем, дип өзелеп торган оныкларым хәзер үзләре дә читләшә. Әтиләре рус милләтеннән булгач, ярый әле әдәпсез, мәгънәсез сүзләрен аңламыйлар.