«Җенси маньяк»

Бу хәл мин соңгы тапкыр шифаханәдә дәваланып, ял итеп ятканда булды. Беркөнне санаторий буенча: “Кичә төнлә бер бабай балкон аша әбиләр бүлмәсенә кермәкче булган. Чыраен сакал-мыек баскан, күзләре ялт-йолт килә, кулында пычак ялтырый”, – диләр. Әбиләр ниндидер куркыныч кино карап йокларга яткан булганнар, бик тә курыкканнар.

Бабайны маньякка охшатып, тавыш күтәреп, сак хезмәтләрен чакырганнар. Алар кергәнче бабайдан җилләр искән булган инде. Әбиләрнең куркулары шулкадәр көчле булган, алар иртәнгә кадәр йоклый алмаганнар дигән хәбәр таралды. Икенче көнне сауна ләүкәсендә утырганда мин бу кәмитне бер ир-атка бәян итә башлаган идем, ул көлде дә, мине туктатып:

– Мин идем бит ул! – ди.

– Соң синең сакалың юк бит!

– Танымасыннар өчен кырдым.

– Балконда кеше куркытып нишләп йөрдең?

– Күрше бүлмәдә яшәгән бер бичә белән танышкан идем. Очрашып-сөйләшеп йөрибез. Гыйшык-мыйшык уенын уйнарга икебез дә риза. Тик аның өчен бүлмә кирәк, чөнки икебезнең дә күршеләребез бар. Шулай да беркөнне җае чыкты, бичәнең күршесе өенә кайтып китте һәм бичә мине аулак өйгә чакырды. “Монда минем танышлар бар, әгәр дә синең монда кергәнне күрсәләр бетте баш. Шуңа син безгә ишектән түгел, ә балкон аша керерсең”, – ди.

Кич җиткәч кесәгә шоколад тыгып, кулга шампан шәрабе тоттым да, чыгып киттем ауга. Йөрәк дөп-дөп тибә, кәеф шәп, шулай булмый, чибәр бичә белән кавышырга керәм бит! Бетон бүлемтекне уңышлы үттем дә, тәрәзә шакыйм. Анда әбиләрне күргәч, куркудан чак кына егылып китмәдем һәм балконнан ничек очып чыкканымны да сизми калдым.

Мондагы балконнар ике бүлмәгә бер икән. Миңа бер ишектән чыгып, икенчесенә керәсе булган, ә мин, дивана, салган баштан мондагы балконнар да йортлардагы кебек һәм фатирга аерымдыр, дип уйлап ялгышканмын.

Курыкканга куш күренә дигәндәй, әбиләр аның кулындагы шампан шешәсенең ялтыравыгын пычакка охшатканнар, ә сакалы булгач, бабай дигәннәр. “Миңа әле 35 тә тулмаган”, – диде ул сүзен тәмамлап.