Зөлфия Шакирова: «Чыгып киткәндә киленем елады»

– Онык – ул һәр дәү әни белән дәү әтигә иң татлы кеше. Яшьлек белән үз балаңның үскәнен белми, сизми дә каласың. Эш дип чабуйлыйсың. Ә онык тугач, бар мәшакәтеңне кырык якка ташлап, аның янында гына утырырга әзерсең. Оныгымны йөрәккә дәва дим мин. Бер көн күрмәсәм, авырый башлыйм. “Җәвит, киттем мин Самира янына”, - дип чыгып китәм.

Оныгыбызга 4 яшь, балалар бакчасына, гимнастикага йөри. Бик өлгер бала. Бии дә, җырлый да, үзе шигырь дә иҗат итә. Бер яшь тулганчы балалар бездә яшәде. Оныкны үземнең бал дип кабул иттем дә, япь-яшь әти-әнисенә ничектер бик ышанып бетми, аерып яшәтәсем килмәде.  Үзләре генә карый алмаслар дип курыктым. Әмма борчылуларым юкка булып чыкты, улым белән киленем менә дигән әти-әниләр.



Безнең белән бергә яшәгәнгә килен берничек тә каршы түгел иде. Үзләре башка чыгып киткәндә дә, елады, китәсе килмәде: “Сезнең белән шундый рәхәт иде”, - диде. Без аны үзебезнең кызыбыз итеп кабул иттек, чит кеше, килен дип йөртмәдек. Дүрт балабыз бар дип сөйлибез: ике улыбыз, киленебез, оныгыбыз. Аерым яшәсәләр дә, гел бергәбез. Тәмле ризык пешерсәк тә, шундук кунакка чакырабыз.  Нинди дә хәлләр була икән, аны уртага салып сөйләшәбез, серләребез юк.