Кичерегез мине! (Булган хәл)

Биредә бер училищега урнаштым, тулай торактан бүлмә дә бирделәр. Күп тә үтмәде, бер урыс егете белән дуслашып киттек. Бу хакта белгән әти-әни мине сүгеп ташлады. Безнең кеше түгел, диделәр. Ә мин укуны тәмамлау белән, Сергейга кияүгә чыктым. Дөрес, аның гаи­ләсе “татарочка”ны бик өнәп бетермәде. Әмма ничек тә түзәргә кирәк дип яшәдем. Сергей үзе дә начар түгел иде. Әмма ике елдан мин улымны ялгыз гына үстерә башладым.

 

 Еллар уза торды. Юлда машина көтеп торганда, тагын бер егет белән таныштым. Сарман ягыныкы икән. Берәр ел очрашып йөргәннән соң, аңа кияүгә чыктым. Бар да әйбәт төсле иде. Дамирның әти-әнисе “кызым” дип кенә торалар. Өрмәгән урынга да утыртмыйлар. Кунакка кайтсам, йокым туйганчы йоклап, рәхәтләнеп ял итеп китәм. Мин дә бәхетле яшәргә өйрәндем. Бер-бер артлы ике балабыз туды. Кызым белән улыма карап сөенеп туя алмыйм. Беренче гаиләм турында бөтенләй оныттым. Тик Дамирым гына гомерле булмады. Эштән кайтканда хәле китеп егылган  да, хастаханәгә алып киткән­нәр. Ярты сәгать эчендә үлде дә китте. Шулай итеп Дамирсыз калдым. Бу көннәрнең авырлыгын берничек тә аңлатып булмый. Иремне югалтуны авыр кичердем. Әти-әнием, сеңелләрем белән аралашканым булмагач, аларга хәбәр дә биреп тормадым.

 

Әмма бу ялгызлык мине көннән-көн биләп алды. Эчемне бушатыр кешем юк. Кычкырып елыйсы килә. Менә шулчакта, дус кызларым белән бераз күңелне басу өчен, салгалый башладым. Тик бу эчү мине бер дә рәтлегә алып бармады. Иртәгә эчмим инде дигән сүз белән озак яшәдем. Айнып булмады. Ул чакта балаларым да кечкенә. Аларны миннән тартып алдылар. Бу кайгыны тагын да авыр кичердем. Шешә белән бик озак дус булдым әле. Фатирымны да сатып җибәрдем. Бурычларга баттым. Ә аннары бу шәһәрдә башка яши алмасымны белеп, авылга кайтып киттем.

 

Әти күптән гүр иясе, әни урын өстендә ята икән. Сеңелләремнең дә үз тормышлары. Лилия Кемерово өлкәсенә китеп барган, Алсу Баш­кортстанда яши. Әнине күрше апае тәрбияләп тора. Менә шул күршем мине туры юлга чыгарды да инде. Яхшы киңәшләре белән эчүемне ташлатты. Авылдагы абыс­тайны чакырып, мине өшкертте. Рәтләнеп киттем. Ике төрле тор­мыш­ны чагыштырып карарга өл­гердем. Хәер, боларны искә алганда гына сөйләү җиңел. Өйдән чыгып китүләр, әҗәткә акча җыюлар – берсе дә калмады. Язгы ташу вакытында суга егылып төшеп, шуннан бер ел буе авырып яткач кына, акылга килдем. Табиблар да нык кисәтте.

 

Әниемнең янына килеп, бу га­мәлләрем өчен кат-кат гафу үтен­дем. Тик ул мине кичерә алмады. “Бар, балаларыңны алып кайт. Аларны тилмертмә”, – диде. Беренче улымны эзләп киттем. Илья мине күрергә дә теләмәде. Ә аннары калган ике баламны эзли башладым. Аларны бер гаилә тәрбиягә алып торган икән. Бер-берләрен­нән аермаганнар. Ландыш белән Ирек буй җиткән. Бер гаиләдә яшиләр. Тик алар да мине кичерә алмады. Мин эчүгә сабышканда, Ландышка – 12, Иреккә 10 яшь иде. “Без сине кичерсәк тә, өйгә кайтмыйбыз инде. Монда рәхәт. Гафу ит, әни. Кү­рә­сең килсә, килгәләп йөр”, – диде кызым.

 

 Мин авылга кайтып егылганда, әни соңгы сулышын ала иде. Өлгермәдем, ул да мине кичерми китеп барды. Хаталарым өчен менә шулай түләдем. Хәзер бар теләгем – балаларымны яныма кайтару. Күпме көтәргә дә риза.

 

Әлфия Җиһаншина (Адресым редакция өчен генә.)