Фирдүс Тямаев: Сәхнәдә егылгач, кеше мине исерек дип уйлагандыр

 

– Мин киткәндә хатыным бала белән Нурлатта калган иде. Ике көн буе бала елаган. Мин Башкортстанның Туймазы шәһәрендә концерт белән йөрим. Концерт алдыннан хатыным шалтыратып әйтте: “Безне срочно Казанга алып киттеләр, Казанга килеп җиттек, баланы операциягә алып кереп киттеләр”, – диде. Шул концертта үләм дип торам, бик авыр булды.

 

 

– Нәзек җирендә салкыннан үлек сыман нәрсә җыелган. Ике айлык бала бит ул, бик курыккан идек.

 

 

– Хатыным белән кибеткә китте.

 

 

 

– Якын җиргә барганда үзебез белән алабыз. Калдырып китәсем килми, безнең белән йөрсен.

 

 

– Октябрьский шәһәрендә чабып та чыктым, абынып та егылдым. Адәм мәсхәрәсе, кеше мине исерек дип уйлагандыр. Идәнне юып чыкканнар да, таеп китеп ике теземә егылдым.

 

 

– Тамашачы килерме, ошатырлармы икән – башта гел шул уй. Мамадышка дусларга бардым, карыйм, туй бара, башта минем дүрт-биш җырга биеделәр. Күзләремә яшьләр тулды, шатландым. Бу минем өчен бик зур уңыш дип уйлыйм.

 

 

– Юк. Үзем: “Әни, болай яшәп булмый, тормышка чык”, – дидем. Ниндидер гайбәт сүзләр ишетеп ятканчы... Ялгыз кеше ятим, чирле кеше ул. Ялгыз яшәү бик авыр нәрсәдер ул, ялгызлыктан Аллаһы Тәгалә үзе сакласын. Газинур абый белән бик әйбәт мөнәсәбәттәбез.

 

 

– Әйе. Иң мөһиме – ул минем иҗатымны бик нык ярата. Шәп яшибез.