Миңа хезмәтче ир кирәк!

Иртәнге якта редак­циядә телефон шалтырады. “Ике ел элек яратып гомер иткән иремне югалттым. Хәзер инде балаларым үз тормышы белән яши. Гомер кө­зендә берүзем калдым, – ди Саба якларыннан бер ханым. – Бар өметем газета укучыларда. Минем хуҗалыгым зур, мал-туарларым күп. Бәрәңге бакчам, өстәвенә алма, җиләк-җимеш бакчалары да бар. Миңа бер ир-ат кирәк иде.

Әгәр дә шундый кеше табылса, рәхәттә яшәячәк. Чисталыкны яратам, өемдә бар да тәртиптә. Авыл җирендә булса да, ике катлы йортта яшим. Миңа килеп эләккән кеше оҗмахка эләгә, тамагы тук, өсте бөтен булачак”.

“Алайса, кияүгә чыгасыгыз килә инде”, – дим моңа. “Алай дип әйтү дә дөрес булмас. Миңа хезмәтче кирәк. Ир-ат булсын, юньле кеше икән, бәлки кияүгә дә чыгып куярмын. Яшәп китеп булса, пропискага да кертәм. Тик менә хуҗалыкны бетермәс­кә иде. Үзем генә башкара алмыйм шул,– ди ул. – Миңа хатыныннан рәхәт күрмәгән, барыр җире булмаган кеше кирәк. Үзе­мә 60 яшь юк әле, әмма авыл­даш­лар, син бигрәк яшь күренә­сең, матурсың, дип кенә торалар. Шуннан чыгып кыяфәтемне чамаларга була инде. Әмма ялгыз тормыш бик туйдырды мине. Ничек тә хезмәтче табарга иде”.

Телефонны куйгач, үзе те­ләп кем хезмәтче булыр икән дип уйлап куйдым. Безнең ир­ләр эш кушканны яратмый бит алар. Белеп булмый, бәлки шә­һәр шау-шуыннан качып авыл һа­васы суларга теләүче кеше табылыр. Андыйлар бар икән, “Гаилә” кушымтасына хат юллый аласыз.