"Бала турында әйтергә җыенмыйм"

Баламның атасы рәссам. Танылган рәссам, – диде хохол хатыны Лиза. – Ул үзе бала турында бихәбәр. Өйләнешергә йөргән вакытта ук ташлаштык. Минем карынымда аның баласы булу турында үзем дә белми идем. Онкология хастаханәсендә эшлим инде үзе, белемем буенча медик. Ике-өч көн буе авызыма юньле-башлы ризык керә алмауны депрессиягә сылтадым, бик ярата идем аны. Син бит үзең сәнгать дөньясына якын кеше – баламның атасын да беләсең, әмма зинһар, кызым Гайшә турында аңа җиткерә күрмә.

Кызым белән бер бакчага йөргән Гайшәгә карап тагын бер кат сокланып куям – булса да булыр икән кояш! Җирән чәчле, җете яшел күзле, чәте-чәте татарча бытбылдаган тупылдык һәр көн кочагыма атылып кереп сөйдерергә дә онытмый: «Мин кояш түгел, апа, мин – куян, нәни куян!»

– Гадел белән (рәссамның исеме үзгәртелеп бирелә. – Г.Җ.) очраша башлаганда аңа инде 37 яшь иде, – дип дәвам итә сүзен Лиза. – Мин аның картиналарын караганда ук гашыйк булдым бугай. Шундый талант! Һәм беләсеңме, башыма килгән беренче уй нинди булды – бала тапсаң, шушындый бөек талантлардан гына табарга кирәктер. Минем йөзгә-биткә генә түгел, күңеле белән дә матур бала табасым килә иде. Үзем дә артык яшь түгел идем бит инде – 33ен тутырган сазаган кыз. Без Гадел белән бик тиз якынайдык. Аның мәхәббәте сәеррәк иде, әлбәттә, беркайчан да үзенең шалтыратканы, очрашулар эзләгәне, гомумән, безнең мөнәсәбәтләр өчен баш катырганы булмады. Өйләнешү темасы, кул сорау ничек булды дисеңме: «Син минем янда озак бөтереләсең инде, кияүгә чыгасың килә бугай?» – диде ул миңа. Мин бәхеттән җиденче кат күктә идем. Моның пумала белән картиналарыннан кала бернәрсәсе дә юк, ә мин әни белән ялгызым гына үскән кыз – икебезгә ике бүлмәле фатирыбыз бар. Теләп ризалаштым. Әмма Гаделнең анасы турында гына уйламаганмын. Таныштырмады да, очраштырмады да ул безне. Әнисе белән беренче тапкыр Гаделнең остаханәсендә күзгә-күз очраштык. Менә хатын мин сиңайтим! «Син нинди себерке, ник минем талантлы малаем янында бөтереләсең, аңа хатын-кыз кирәкми, хатын-кыз белән чуала башласа, аның иҗаты вакланачак, югал, күренмә күземә», – дип тузына башламасынмы! Мин ул көнне елап чыгып киттем. Ике көннән кабат үзем Гадел янына килдем. Ул тыныч кына рәсем ясап утыра иде. «Очрашмыйк башка, әни каршы. Һәм әни дөрес әйтә – синең белән гыйшык-мыйшык уйнаган вакытны мин иҗатка сарыф итәргә тиеш. Якынлык кылу мине ваклый, чәчелдерә. Башка килеп йөрмә», – диде. Тораташ булып каткан гәүдәмне көчкә хәрәкәткә китереп, чыгып киттем.

...Ике-өч айдан үземнең көмәнле икәнемне аңладым. Күрсәң минем бәхетемне!!! Утыз бишем тулганда Гайшәне таптым. Ул мин теләгән бала булды – хәтта төшемә дә шулай кергән иде. Җирән тере йомгак, мәхәббәт төенчеге! Бер баскан урынга мең бастым шикелле – яратам, яратам, яратам баламны!

– Лиза, баланың атасы бар, исән-сау, ник белгертмисең?

– Мин аңа бернинди ачу-үпкә тотмыйм. Бала турында да әйтергә җыенмыйм. Аңа бала кирәк түгел – ул иҗатчы. Бөек иҗатчы! Мин аңа иҗаты өчен үлеп рәхмәтле – ул бит баласын да әнә нинди мәхәббәтле итеп яралта алган. Шушындый бала өчен генә дә мин аңа гомер буе дога укып яшәргә тиеш...

Ике-өч эштә, үлгәнне-калганны белми тормыш көткән Лиза өчен башка хакыйкатьнең булуы мөмкин дә түгел кебек иде – һәркем бәхетне үзе теләгәнчә күрә, үзе теләгәнне көтә. Кемдер тау кадәр бәхетне дә күрмәскә мөмкин, ә кемнеңдер күңел күзе сахралар киңлеген дә үз эченә сыйдыра ала.