Дилә Нигъмәтуллинаның җиләккә баруы күңелсез тәмамланган

– Быел өлгерә алмам дип уйлаган идем, кисәк кенә өйләдән соң җиләккә чыгып киттек.  Абый, килен, сеңлекәш. Мин рульдә. Иремнең эш машинасын алдым. Җиләк, чыннан да, шуның хәтле күп. Җыеп туеп булмый. Мин телефонны машинага алып куйдым. Имеш, рәхәтләнеп ял итим әле. Чиләкләр тиз тула, кич җитте. Кайтырга кирәк, Булат "тузгый" башлады, ә без (хатын- кызлар) һаман туктый алмыйбыз. Ничек инде моның хәтле җилекне калдырасың. Мин багажникны ачып, тулган чилекне савытларга  бушаттым да, җиләк җыючыларга таба борылып, кайтабызмы - юкмы икәнең белешә башладым. Шул минутта, багажникның ишеге колакны яңгыратып "шап" итеп ябылды да куйды. Мин ишекне өскә кадәр күтәреп  бетермәгәнмен ахры, шуңа ябылдымы соң бу, дип, багажникны ача башладым. Ачылмый. Аңламадым, нәрсә булды соң бу?

 

Ачкычны кесәләрдән эзли башладым - юк.  Менә шушы секундта мин аңлап алдым - булды бу: ачкыч багажникта калган. Мин кызларга кычкырам. Алар шок хәлендә. Аннан соң тагы да кызыгы, беребезнең дә телефоны юк, машинада калган. Булатны чакырдык. Ул инде җиләктән туеп, безнең яннан киткән иде. И, Ходаем ярый әле аның телефоны үзендә иде. Ул басу буйлап элемтә эзләп йөргән. Ирем белән көч-хәл белән элемтәгә чыгып, аңа барасын да аңлаттык. Икенче ачкычны ничектер алып килергә кирәк бит, ә ирем: "Икенче ачкыч юк", - ди. Ничектер ачарага кирәк. Ирем килеп җиткәнче чиләкләр тулып бетте, үзебез туңып беттек. Караңгы төште. Без урман эчендә, геолакация дөрес күрсәтми.

 

Сеңлемнең ире килгәч кенә ( ул җиләклекнең урынын белә иде) бер-берсен табышып, ниһаять, безне алып киттеләр. Ирем белән Булат төнге икедә генә кайтып җиттеләр. Машина ачучыны көткәннәр. Багажник ишеге каты итеа төшеп ачкычны сындырган. Машинаны кабыза алмыйча интеккәннәр. Ирем кайткач: "Бигрәк кыйбатка төште синең җиләгең", - диде» – дип сөйли җырчы.