Фирүзә: "Ул киткәч, өч ай буе ашамадым, эчмәдем"

 

– Хәле булмагач, әтине Казанга чакырдым. Ул килешкә табын әзерләдем, ләкин кәефе булмады, әз генә ашады. Хастаханәгә барырга тәкъдим иттем, каршы килде. Бер таныш табибым бар иде, әтигә сиздермичә генә аны өйгә чакырттым. Ул да әтигә хастаханәгә барырга кушты, шуннан соң гына әти ризалашты. Икенче көнне анализлар бирергә бардык. Өйгә кайткач, әтигә сыек кына итеп манный боткасы пешереп бирдем. Ашап алгач барып ятты да, йокыга китте. Ул ял иткән арада әтигә дарулар алырга дип даруханәгә киттем. Даруханә эчендә кисәк кенә хәлем китте. Аннары гына аңладым, әтинең җан биргән чагы булгандыр. Кайтсам, әти үлгән. Машинасына тәмәке тартырга чыккан булган, шунда җан биргән. Үлем сәбәбен йөрәк өянәге дип яздылар. Аңа 67 яшь иде. Әтине җирләргә бик күп кеше килде. Андый чакта күңел үзеннән-үзе җылы сүз көтә. Хәтта белмәгән кешеләр дә кайгы уртаклашып язды, ә менә кайбер белгән кешеләр язмады...

 

 

– Әти белән бер-беребезне күз карашыннан ук аңлый торган кешеләр идек. Аның шаян сүзләре сагындыра, һәр сүзе кәефне күтәрә иде. Әти-әни эшләгән изгелекләрне кайтарырга тырыштым дип уйлыйм. Алар да миңа рәхмәтле булды. Әти киткәч, өч ай буе ашамадым, эчмәдем. Җырлау түгел, сөйләшә дә алмадым. Әле дә үземне көчкә тыеп торам. Әтинең кырыгына кадәр Йәсин укыдым. Шуннан соң әти төшемә керде. Имеш, яшь чагы икән, көр тавышлы иде. “Кил әле, кызым, яратыйм әле”, – дип кочаклады мине. Шундый рәхәт булды. Дога укымый торсаң: “Бу төшем авырта, кулым сызлап тора”, – дип төшкә керә. Әти белән әни исән булганда, үзеңне йомырка кабыгы эчендә кебек хис итәсең икән. Ә хәзер алай түгел, бер канатым юк. Якыннарны югалту бик куркыныч әйбер. Гаиләм – ныклы терәгем.