Азнакай тәрбиячесе ярамны кузгалтты. «Кыйналасы көнне кызымның йокысы килмәгән…»

Ул вакытта олы кызыма 3 яшь тулып киткән иде. Икенчесен алып кайткач, без аны бакчага йөртә башладык. Бик ияләнәсе килмәде. Елап та кала иде. Өйдә сеңлекәше булгач, әнисенең беркая да китмәвен аңлагач, шулай эшләгәндер инде. Әмма соңрак еламый башлады. Бер тәрбияче булганда төркемгә бик  теләп кереп китә, икенчесе булганда елый иде. Яшь, тәҗрибәсез булуым сәбәпледер  инде. Юкса, әллә сине сүгәләрме, дип сорашасы гына бит. Башыма да китермәдем. Кешеләр бит әле сабыйларын көн буена  калдырып эшкә китә. Ә минекен иртәрәк тә алам әле.

 

Кыйналасы көнне кызымның йокысы килмәгән.  Ул күзләрен ачып ятканга, тәрбиячесенең ачуы чыккан, башта баланы караңгы бүлмәгә бикләп куйган, соңрак йокы бүлмәсенә кертеп ташлаган. Сабый аякларына киеп качмакчы да булган. Шуны күреп, аяк киемнәрен карават астына очырган. Моны кызым хәзер сөйли. Ә мин баламның кыйналып, тырналып кайтканын соң белдем.

 

Мин тәрбиячеләрне алдан ук кисәтә идем. Әгәр мине сагынып еласа, шалтыратыгыз, килеп алам, ди торган идем. Ул көнне дә булды ул шалтырату. Тәрбияче, кызыгыз елый, килеп алыгыз, диде. Мин шундук бакчага йөгердем. Берәү дә берни сиздермәде. Өйгә кайткач, кызымның күт битенә күзем төште. Ул биш бармак белән тырналып, канаган иде. Нишләргә? Тизрәк тәрбиячегә шалтыраттым. Алмый трубкасын. Нянечкасы алды да, әйе, бүген кызыгызны Фәлән Фәләновна кыйнады, дип җавап бирде. Мөдир дә трубкасын алды. «50 яшьлек башым белән гафу үтенәм, эшне зурга җибәрмәгез», – диде ул. Телефон куйгач, эчемдәге җенем уянды. Бирәм мин сезгә кирәгегезне! «Ашыгыч ярдәм» һәм полиция хезмәткәрләрен чакырттым. Ничек башым эшләгәндер, әйтү кыен. Ана инстинкты шулай эшләргә кушкандыр, мөгаен. Алар килгәндә, караңгы төшкән иде инде. Яраларны табиблар карап, белешмә бирде, хокук сакчылары гариза яздырып алды.

 

Иртәгесен без кызым белән бакчага килергә тиеш идек. Сабыемны алдалап алып бардым. Таң белән тәрбияче эштән куылган иде инде. Әмма мин моңа гына риза була алмадым. Полиция бүлегендә «телсез» тәрбияченең теле ачылды. Гафу үтенергә булды ул. Мин исә, кызым гафу итә алса, кичерербез, дидем. Берничә көннән бер сәүдә үзәгендә йомшак уенчык тотып сабыемны рәнҗетүче басып тора иде. Алар кызым белән нидер сөйләштеләр. Кайту юлында бүләк итеп бирелгән йомшак чучка баласы чүп савытына очты. Сабый бу хәлне тиз онытты. Әмма аны яңадан бакчага ияләндерү өчен психолог юлын таптарга туры килде. Шөкер, аннан соң икенче кызым да шул бакчага рәхәтләнеп йөрде. Бала кыйнаучы башка тәрбиячеләр хакында ишетмәдек.

 

Мин кызымны рәнҗеткән ханымга, башта үзегез бала табып карагыз да, аннан аны башка бер кешегә кыйнатып торырсыз, дигәнемне хәтерлим. Ул кеше җәзасын алган кебек инде. Үзенең баласын сөя алмаган, диләр. Балалар бакчасыннан киткәч, кибетче булып эшләвен белдем. Бераздан безнең йорт янындагы кибеткә эшкә урнашты ул. Карашлар тагын очрашты. Ул исендә тотадырмы-юкмы, ә мин оныта алмадым. Азнакай тәрбиячесе үз кыланмышы белән тагын бөтен дөньямны айкады.

Фото: пиксабай