"Түзәр хәлем калмагач, Алия белән аерылыштык"

Бер-ике ай хыялланып йөрдем дә, хисләремне үзенә сөйләргә булдым. Алия башта кычкырып көлде дә, аннары, юк, син миңа ошамыйсың, диде. Йөрәккә ук кадаса да, син барыбер минеке булачаксың, дидем. Һәм шулай булды да. Алия беренче мәхәббәтенә үч итеп миңа кияүгә чыкты. Без хәтта очрашып та йөрмәдек. Өч көндә уйлаштык та гаилә кордык. Миннән дә бәхетле кеше юк иде!.. 

 

Ләкин яратмаса яратмый икән шул. Яратмады мине Алия. Сулга йөрде. Мин барысына да түздем, күз йомдым. Әле ярый балаларыбыз булмады. Бер яклы ярату булган гаиләдә туган бала бәхетле буламы икән ул? Түзәр хәлем калмагач, Алия белән аерылыштык. 

 

Бер көнне эштән соң кафега кердем. Үз уйларыма бирелеп, капкалап утырганда, яныма чибәр генә кыз килеп утырды. “Мөмкинме сезнең яныгызга?” – дип сорады. Мин исә: “Юк!” – дидем ачу белән. Теге кызның күңеле төште, куркып та калды бугай. Тиз генә сызды минем яннан. 

 

Яратмаган, бер хис тә кичермәгән кешегә: “Юк!” – дип әйтү шундый җиңел икән ул. Кайчандыр миңа Алия шулай әйткән иде. Хәзер менә үзем шул сүзне башка берәүгә әйттем...

 

Рәнис, 

Чаллы

Фото: пиксабай