Линара Батталова: "Күп югалтулар кичердем, әмма иң зур сынау шушы булды..."

 

– 2013 ел иде ул. Үзебезнең җир кишәрлегендә йорт салган идек. Марат шуның икенче катыннан егылып төшеп, умыртка баганасын, аякларын сындырды. Ярты еллап урын өстендә ятты. Аның хәтта аягын ампутацияләргә уйлаганнар иде. Тормышымда күп югалтулар кичерергә туры килде, әмма иң зур сынау шушы булды. Кичә генә сәхнәдә ут чәчкән әзмәвердәй ирнең кисәк кенә урын өстенә калуы котычкыч иде. Бик авыр булды.

 

 

– Ике эштә эшләдем. Әниләр дә булышты. Ул чакта шактый бурычлар җыелды. Ләкин Аллаһының ярдәме белән без ул сынауны үттек. Балабыз кечкенә булгач, аны карашырга дип әнием безгә күченеп килде. Казандагы өч бүлмәле фатирыбызда яшибез. Маратка бик рәхмәтлемен. Һәр ир-ат та хатынының әнисе белән бер түбә астында яши алмый. 

 

 

– Табиблар бер аягының кәкре булып калачагын әйткәч, Марат кабат сәхнәгә чыгудан баш тарткан иде. Әлбәттә, гомере буе сәхнәдә җырлаган кеше җырламый тора алмый. Шулай итеп, ул сәхнәгә кайтты. Хәзер шуны уйлыйм: теге вакытта ул да, мин дә дуэтта җырлап йөреп вакытны әрәм иткәнбез. Безгә баштан ук гаилә дуэты булып чыгыш ясыйсы калган икән дим. Бүген безнең дуэтка сорау зур.

 

 

– Бер зур чарада Анна Германның “Мы эхо” җырын башкаруыбызны үтенделәр. Һәм без аны икәү җырладык. Дусларыбыз, дуэт яздырыгыз инде, дип әйтә торгач, Вил Усмановның “Син яшерен йолдыз мәллә?” җырын яздырдык. Уңышлы булгач, тагын җырладык. “Җырым бул син”, “Үпкәләмә” җырларын Марат үзе иҗат итте. Хәзер җырларны башка җирдән алырга теләмим дә, чөнки өемдә үз композиторым бар. Җыр сүзләрен Марат төрле авторлардан сатып ала. Бүләк итеп бирсәләр дә, акчасын бирә. Аныңча, һәр хезмәт түләнергә тиеш.

 

 

– Ул моннан биш ел элек үк җырлар яза башлаган иде, ләкин халыкка чыгарырга оялды. Бик озак үгетләгәннән соң гына җырларын халыкка ишеттерергә булды. Бер артистка биргәннән соң, башкалар да җыр сорап мөрәҗәгать итә башлады. Аның үз студиясе бар, ул шунда җырлар иҗат итә. Ялларда мәҗлесләр алып бара.

 

 

– Көн саен. Безнең өчен бу нормаль күренеш, бу – безнең аралашу стиле. Әгәр аны “чеметеп” алмасам, күңелем булмый (көлә). Ул да шулай ук. Ләкин мин тиз суынам, бер сәгатьтән нигә әрләшкәнебезне онытам. Ә Марат озаграк суына, ул атна буе үпкәләп йөрергә мөмкин. Икебез дә кызу булсак, күптән аерылышкан булыр идек.

 

 

– Элегрәк бар иде. Мин яшь булгач, Марат гел көнләшә, кызлар белән күрешергә җибәрми иде. Мин дә берара аның телефонын тикшерә идем. Ләкин аннары без үзгәрдек. Ышаныч барлыкка килде, бер-беребезнең шәхси чикләренә кермәскә өйрәндек.

 

 

– Белмим, бәлки дөрес тә уйламыймдыр. Ләкин минемчә, мәхәббәт беренче вакытта гына була. Аннан соң ул хисләр үзгәрә. Бүген әйләнә-тирәмдә мәхәббәт хисләрен ничек бар, шулай саклаган парлар юк. Мәхәббәт хөрмәткә һәм ияләнүгә әверелә. Марат миңа ир дә, абый да, әти дә, дус та. Ул миңа әнием кебек үк якын.

 

 

– Бәйрәмнәр оештыру агентлыгында менеджер булып эшлим. Безнең өстә бик җаваплы эш: бәйрәмне үткәрү урынын табу, меню төзү, кунаклар исемлеген барлау, дресс-код, сценарий, артистлар исемлеге, репертуар һәм башкалар. Президент катнашындагы чараларны да оештырабыз. Җаваплылык бик көчле. Элек җырлау – төп эшем, бәйрәмнәр оештыру – хобби булса, хәзер киресенчә, җыр хобби булып калды.

 

– Күптән түгел миңа: “Син ирләр кебек, гел эшлисең”, – диделәр. Мин өйдә утырган хатыннарны аңламыйм. Күп эшлим икән, бу әле өен карамый, ашарга пешерми, баласын тәрбияләми дигән сүз түгел. Мин барысына да өлгерәм, шулай ияләнгән. Тормыш болай да кыска, шуңа күрә аны мөмкин кадәр актив үткәрергә кирәк. Ашарга пешерү дигәннән, Марат та бик тәмле итеп пешерә.

 

 

– Хыянәтне. Сүз яраткан кеше турында гына түгел. Кешеләрнең кара эчле, икейөзле булуы турында әйтәм. Тормышта “авыз пешкән” чаклар күп булды. Укыганда да, эшләгәндә дә. Ләкин хәзер инде моңа игътибар итмәскә, үземне хөрмәт итәргә өйрәндем. Шикләнгән кешеләрне читкә этәрдем, янәшәмдә ышанычлы кешеләр генә калды. Дуслар санаулы гына булырга тиеш дип уйлыйм. Кешеләрне якын җибәрмим. Безгә кунакка килергә яки безне үзләренә чакыручылар шактый. Ләкин өемне саклыйм. Тагын “авыз пешәр” дип куркам. Миңа тимәсәләр, мин тимим. Элек андый түгел идем. Урамда очраган һәркемгә ачык булдым. Ләкин тормыш барысына да өйрәтә.

 

 

– Белә. Мин сәламәтлек өчен куркам, чөнки бүген ул һәркемне борчый. Күптән түгел Камелиягә яраклы чалбар таба алмыйча аптырадым. Һәм шул кичне без онкология үзәгенә чыгыш ясарга бардык. Андагы авыру балаларны күргәч, чалбар өчен көнозын нервылануыма оялдым, үземне сүктем. Бер гөнаһсыз сабыйларның интегүен күреп йөрәк әрнеде. Камелиянең дә безнең белән баруы юкка булмагандыр дип уйлыйм. Җиргә төшү өчен кирәк ул. Аллаһы Тәгалә исәнлектән аермасын.