«Кыска гына гомерендә бөтенесенә өлгерде. Аны озатканда ирләр дә елый»

Әле кайчан гына күрешеп сөйләшкән идек. Аңа кадәр телефоннан сөйләшкәләдек. Ярдәм кирәклеген белгәч, мин аңа үзем шалтыраткан идем. «Әйдәгез, сезнең хакта газетага язып чыгыйк. Укучыларыбыз ярдәм итәр. Операциягә акча җыярбыз», – дидем. Ә ул исә: «Бер дә кешеләрдән ярдәм сорыйсым килми шул. Ничек тә акча табып булыр әле. Ясата алмасам, димәк, шулай язган миңа», – диде.

 

Фәннур абыйның язмышы җиңелләрдән булмаган. Биш яшендә әтисез калган. Укуын бетергәч тә, ул авылны сайлаган. Мәктәпне тәмамлаганда, механизатор «права»сы була, шуның белән ул машина паркына эшкә килә. Армиядән кайткач, сөйгәне Гөлнур белән гаилә корып җибәрә. Тормышларын ямьләндереп, башта уллары Раннур, аннары кызлары Гөлгенә туа. Әйбәт кенә гомер итәләр. Фәннур абый бик тә матур итеп җырлый да әле. Аны кая гына чакырмыйлар. Үзе дә күп кенә бәйгеләрдә катнашып, җиңү яулый. Авыл халкы аны «үзебезнең Салават» дип йөртә. Гел җырлап йөри ул. Тик матур тормышларына күз тия. 2005 елның 2 маенда Фәннур абый, тракторына культиватор тагып, туфракка аммиак кертә.  Кичке якта кабина артына урнаштырылган аммиак багы шартлап, аның өстенә сыек аммиак түгелә. Күзләренә шунда зыян килә. Аның дөньясы караңгылана.

 

– Әтием ике айга якын Республика клиник хастаханәсендә дәваланды. Аның бар тәне төзәлде, сызланулары бетте. Әмма күзләре ачылмады. Күзләре күрмәсә дә, исән калуына сөендек. Без әтине бик яраттык. Аеруча мин. Әтием белән бер-беребезне ярты сүздән аңлый идек. Икебезгә бер җан кебек булды. Бар серләремне аңа сөйләдем. Әтиебез күрмим дип тормады, үзенең көчле рухлы икәнен күрсәтте. Ул беркайчан да күңел төшермәде. Күрә башлыйсына ышанды, – ди кызы Гөлгенә.

 

Дөньяны яңадан күрергә 10 ел кирәк була. Аңарчы кая гына барып карамый ул. Чабаксар, Уфа, Казан табибларына күренә. Ә менә Мәскәүнекеләр ясаган операция уңышлы килеп чыга. Фәннур абый күрә башлый! Инде ул чакта кечкенә сабыйлары зур үскән була! Ул сөенеп туя алмый. Дөньяны тагын да яратып яши башлый. Тик күзләре биш ел гына яхшы күрә. 2021 елда авыру тагын үзен сиздерә. Табиблар яңадан операция кирәклеген әйтә. Бушлай ясаганнарын озак көтәсе булгач, алар түләүле клиника сайлый. Күзләрен тикшерткән вакытта, Фәннур абыйда яман чир барлыгы ачыклана. Баштарак моңа ышанмыйлар да. Кат-кат тикшерелә торгач, мәкерле авыруның барлыгын төгәл әйтәләр. Чир үпкәләренә зыян сала…

 

Яшәренә өмете зур иде аның. Казан хастаханәсенә дә үзе килеп күренеп йөрде. Табибларга һәм Аллаһы Тәгаләгә ышанды. Тереләсе, кызының, улының туйларында йөрисе, оныклар сөясе килде. Гөлнурын да калдырып китәсе килмәде. Авыру белән соңгы көненә кадәр көрәште.  Хәлен сорагач та, түзәрлек дип җавап бирә, бер дә зарланмый. Урын өстендә дә җырлап ята. Әмма үлемен сизә кебек. Хәлен белергә килүче авылдашларына, мин сезне чәчәкләр тотып каршы алырмын, дип тә әйтә. Иң зур теләге – рамазан аенда бакыйлыкка күчү була. Һәрвакыт догада була ул. Соңгы көннәрендә гаиләсенең, дүрт туганының җылысын тоеп яши. Апалары, абыйсы, сеңлесе яныннан китми.

 

Инде ашларын да уздырдылар. Бар авылдашлары аны мактап искә ала. «Ул азан әйткәч тә, авыл өстендә аның тавышы ишетелеп торгандай булыр иде», – диләр. Коръәнне дә моңлы итеп укыган. Яхшы күңелле, көчле рухлы икәнен дә искә алалар. Кыска гына гомерендә бар әйбергә дә өлгергән ул. Эшен дә эшләгән, сәхнәдән төшмәгән, дингә килеп, ислам кушканча яшәгән. Үзеннән соң кул күтәреп дога кылучылары да бар. Улы Раннур әнә әтисе кебек бөтен авылны моңга күмеп азан әйтә хәзер.  Гөлнуры күз яшен күрсәтми генә еласа да, сабыр итә. Кызы исә әтисез яшәргә өйрәнә…