“Күз тию дөяне дә үтерә...”

Күз тию күренеше белән тормышыбызда һәммәбезгә дә азмы-күпме очрашырга туры килгәндер, мөгаен. Адәм баласына күз сабый чагыннан алып картайганчыга кадәр тияргә мөмкин. Күз тию очраклары белән хәтта Пәйгамбәребез Мөхәммәд тә (с.г.в.) очрашкан: ул кешеләрне Ислам диненә чакырып, бердәнбер Аллаһыга ышанырга өндәп йөргәндә дошманнары аңа күз тидереп комачауларга тырышкан. Дошманнарыннан шул рәвешле зарар күреп, интегеп йөргән вакытта Аллаһу Сөбеханәһү вә Тәгалә сөекле Расүле Мөхәммәдкә ике аять җибәрә. Алар “Каләм” сүрәсенә кертелгән 51-52нче аятьләр: “Вә иййәкәәдүл-ләзиинә кәфәруу ләйүзликуунәкә би-әбсаариһим лләммәә сәмигуз-зикра вә йәкуулүүнә иннәһү ләмәҗнүүн. Вә мәә һүә илләә зикрүл-лил-гааләмиин” (Тәрҗемәсе: “Һичшиксез, кяферләр зикерне ишеткән вакытларында күзләре белән сине (урыныңнан) тайдырырга әзерләр, һәм алар (Коръәндә булган гыйлемнәрне аңламаганнары өчен, синең хакта бер карарга килә алмыйча): “Һичшиксез, ул бит – тиле кеше!” – дип әйтәләр. Хәлбуки, ул (Коръән) – бөтен галәмнәр өчен (Аллаһы Тәгаләдән) бер үгет”. Пәйгамбәребез шул аятьләрне укып күз тиюдән сакланган. Бу аятьләр яман күздән саклану чарасы буларак укыла.

 

Ә күз инде тигән очракта нишләргә? Әгәр дә кеше даими рәвештә югарыда әйтелгән аятьләрне кабатлап йөрми һәм күз тиюдән үзен сакламый икән, аңа иртәме-соңмы күз тию ихтималы бар. Мондый очракта да андый мөселманнар махсус дога укып шифалана ала. Бу дога - хәдис һәм ул түбәндәгечә укыла: “Әгузү бикәлимәтилләһи тәәмма - мин кулли шайтани вә һәәммәһ - вә мин кулли гаайнин ләәммәһ”. Әлеге хәдистә “Аллаһы Тәгаләгә аның тулы сүзләре белән һәрбер шайтаннан, бозыктан һәм күз тиюдән сыенам”, - диелә.

 

Күз тигән вакытта Коръән аятьләрен укып кеше үз-үзен өшкерә ала. Бу түбәндәге тәртип буенча башкарыла: үзләрен өшкерү максатыннан мөселманнар, беренчедән, “Бисмиллаһ” әйтеп тәһарәт ала. Икенчедән, ике рәкагәть нәфел намазы укый. Өченчедән исә, дога кылгандагы кебек кулларын күтәреп тиешле аятьләрне укыганнан соң, уч төпләренә өч тапкыр өрә һәм шул куллары белән баш очыннан алып аяк очларына кадәр бөтен тәнен сыпырып чыга. Болай уку һәм сыпыруны рәттән өч тапкыр эшләргә кирәк. Әлеге доганы ятларга авырсынганнар өчен барыбызга да таныш “Әл-Ихләс”, “Әл-Фәләкъ”, “Ән-Нәс” сүрәләрен укып үзеңне өшкерсәң дә яхшы санала. Шулай эшләгәндә күз тиюдән котылып була. Әйтергә кирәк, бу аятьләрнең күбесен мөселманнар намазда укый. Димәк, иманлы кеше көненә биш тапкыр үзен өшкерә дигән сүз. Намаз укый белмәүчеләргә күз тиюдән котылуның тагын бер ысулы бар. Әлеге аятьләрне су яисә ризыкка укып, шуларны ашарга-эчәргә мөмкин.

 

Күз тиюдән котылуның тагын бер юлына тукталыйк. Без еш кына кешенең матурлыгына сокланып карарга яратабыз һәм үзебез дә теләмәстән шул рәвешле кешегә күз тидерәбез. Бу аеруча сабыйларга караучыларга хас. Нарасыйларны күз тимәслек итеп карарга теләсәк, бала янына килгәч, аның тирәсенә бераз төкереп “Сөбеханалла – мәшалла” дип әйтергә кирәк. Әгәр кеше үзенең күзе катылыгын белә торып (бу аңа Алла тарафыннан сынау буларак та бирелергә мөмкин), берәр кешегә сокланып карый һәм, теләмәсә дә, күз тидергәнен аңлый икән, су алып, йөзен һәм кулларын юып, шул суны күз тидергән кешегә дә юынырга бирсә, теге бәндәнең күз тиюе китәчәк икән, дип яза “Иман нуры”.

Фото: pixabay.com.