Ике ел узса да, әле кичә генә булган кебек

Урамга да чыктык, кибетләрдә дә йөрдек Салават оныгым белән. Азнакайның Җиңү паркында гаиләне гәүдәләндергән һәйкәл бар: әти-әни, аларның ике уллары бергә кочаклашкан рәвештә бербөтен булып торалар. Шул һәйкәл яныннан һич тыныч кына узарга юк, Салават: “Кая монда Камилә, кая Камилә?” – дип бәйләнә. Төрлечә аңлатсам да, җавабымнан канәгать түгел.

 

Аннан парк янындагы кибеткә керәбез. Онык сораган, мөмкин булган нәрсәләрне алам, ала алмаганы өчен шактый эләгә үземә: орыша гына. Берсендә шулай кешедән читенсенеп кибеттән чыктым да, ишек төбендәге баскычның бер баганасына сумкамны элеп куеп, тәм-том салынган пакетларны коляска астына урнаштырдым һәм китеп тә бардык.

 

Кайтып җитәбез дигәндә карыйм: кечкенә сумкам юк! Йөрәк ныграк тибә башлады. Беттем, дим, чөнки сумкада сбербанк картасы, акча, телефон... Анда бит гел кеше йөреп тора, кибет ишеге төбенә машиналар килеп туктый. Аллаһка ялварырга тотындым: “И-и, Раббым, сумкамны кибеткә керүче-чыгучылар күзенә күрсәтмәсәнә, үземнекен үземә кайтарсана...” Бала арбасын этеп, ашыга-ашыга кибеткә килеп җиттек, күрәм: сумка урынында эленеп тора! Кибет тирәсен машина сырып алган, баскычтан кешеләр төшеп килә – ал да кит, рәхим ит! Юк, бәхетемә, тиюче булмаган. И-и шатлануларым! Бу хәлгә ике ел узса да, әле кичә генә булган кебек.

 

Икенче юлы тагын шулай эзләп йөрергә туры килде әле ул сумканы. Кибеттән төянеп чыгып, ике кулга ике пакет, шулар янына әлеге дә баягы эче тулы кирәкле әйбер булган кечкенә сумканы тотып кайтып килгәндә, Кара елга буендагы эскәмияләрнең берсенә утырып, табигать белән хозурланып алырга уйладым. Төенчекләремнең кайсын кая куйдым. Бераз утыргач, инвалид ирем көтәдер дип, тиз генә тордым да, җыенып кайтып киттем.

 

Өйдә әйберләрне урнаштырыйм дисәм, тагын юк кечкенә сумкам! Йөрәк тагын “жу” итте. “Яр буенда утырып торган идем, сумкам калган”, – дим иремә. Ул “хәтерсез” дигәнне аңлатып, башын чайкап калды, мин чыгып чаптым. Тагын кабатлыйм: “Раббым, сумкамны читләр күзеннән яшер, үземнеке үземә булсачы...” Елга аша кечкенә күперчектән чыктым, ике малай белән ике кыз атынгычларда уйныйлар. Мин утырган эскәмиядә, бөтен кеше күзенә ташланып, кара сумкам кукыраеп утыра! Әй, сөенүләрем, Раббыма рәхмәтләр укуым!..

 

Аннан теге балалар янына килеп: “Сезгә нинди рәхмәтләр укыйм соң – яныгызда гына иясез сумка торса да, тимәгәнсез. Рәхмәт, балалар, сәламәт, бәхетле булыгыз!” – дидем. Игътибар белән тыңлап тордылар да: “Без аны бөтенләй күрмәдек, апа”, – диештеләр.

 

Бу турыда кызыма телефоннан сөйләгәч: “Сак бул инде, карап йөр, әни, – диде дә. – Әллә Аллаһы Тәгалә кешеләрдән яшерә микән?” – дип өстәде. Шулайдыр, бик мөмкин, нык каты итеп, чын ихластан ялварабыз бит андый вакытта.

 

Әлфинур ГАЛИЕВА. Азнакай