Рөстәм Закиров: «Нахалларны яныма якын җибәрмәскә тырышам»

 

 

— Ул шатланганымны Тәңрем генә белә, Вазыйх абый. Димәк, Әлфия апа, Илһам абый, Флера Сөләймановалар чоры кабатлана икән диеп уйлаган идем. Кызганыч, бездә күпме кануннар язуда, кәгазьдә генә кала. Уены-чыны белән бергә әйткәндә, сәхнә бушар дигән уй да башка килгән иде.

 

 

— Вазыйх абый, гадилегем, авылчанлыгым белән мине әле дә беркем үзгәртә алмый. Мин хәзер дә шул ук гади авыл малае. Ул елны мин шулкадәр сагынып искә алам ки, 1988 ел ул. Пошалымнан Казанга ки­лүем. Республика гә­җи­тендә «Татар җыры» конкурсының шартлары турында белдерү чыккач, күршедә яшәүче Фәрит абый Гатауллин: «Әйдә, энем, тавышың бар», — диеп мине шушы конкурска кулдан җитәкләп дип әйтерлек алып килде. Асаф Валиев, Зөһрә Шә­рифуллина, Венера Ганеева белән бер сәхнәгә күтәрелеп чыгыш ясадык, җиде дипломант исемлегендә минем дә фамилиям яңгырады. Дүрт мең кеше сыйдырышлы спорт Сарае залындагы миңа булган алкышларны әле дә ишет­кәндәй булам. Гади авыл малаена бит?!

 

— Әлбәттә. Дөрес, аңа кадәр мин “Татар җыры — 89” да катнашып дипломант булдым, Русиякүләм конкурста “Тамашачы мәхәббәте” җиңүчесе булдым, “Голоса Татарстана” конкурсында лауреат исемен яуладым, Смоленск шә­һәрендәге дәрәҗәле бәй­гедә җиңдем. Минем өчен иң кыйммәтлесе, сүз дә юк, 1993 елдагы “Татар Җыры” бәйгесендә җиңеп, “Гран-При”га ия булу иде. Бөтен язмышымны үзгәрткән ел. Җырчы булам дигән карарга китерде мине бу җиңүем.

 

 

— Иң мөһиме: башта әти-әни ризалыгын аласы, туган нигездән фатыйха сүзен ишетәсе бар иде әле.

 

 

— Ике каз сатып, абый белән безне гармунлы итәргә теләгән әтиемнән ни көтәргә иде бу минутларда. Разый фикереннән кала. Әти-әни фатыйхасы белән юл тоттым мин сәхнәгә.

 

 

— Дөресен әйткәндә — юк. Бу минем яшәешем, гомер юлым, кешеләр белән аралашуым, уртак фикергә килүем, тыйнаклык булмаса да әйтим, халкыма кирәкле җырчы Рөстәм Закиров җырлары белән бәхетле булуым белән горурланып яшим.

 

Бары бер нәрсәгә үке­нәм: ни өчендер үз вакытында профессиональ белемгә омтылышым булмаган. Мин бит вузга да очраклы гына эләккән кеше. Музыкаль белемем юк. Казан педагогия институтының музыка факультетына дүрт кешене группага тавышына карап кына өстәп алдылар. Шул дүрт бәхетле арасына мин дә эләктем. Миңгол абый Галиев “үз кул“ ас­тына алды да куйды бер авыл малаен. Ул һәрчак әйтә иде: ”Булмаган тавышны ясап булмый, синдә моң бар”, — ди иде.

 

 

— Диплом алгач авылга музыка укытучысы булып эшкә кайтырга тиешле белгеч идем мин. Тик язмыш башкача юллардан алып китте. Татарстан Мәдәният ми­нистрлыгы каршындагы Харис Нигъмәтҗанов җи­тәкчелегендәге халыкара уен кораллары оркестрында солист буларак башладым хезмәт юлымны. Аннан «Казан» милли үзәгенә эшкә килдем һәм бүгенгәчә шунда хезмәт куям. Коллективым ышанычлы, күңелгә ятышлы, хезмәтемнән канәгать­мен, тәм табып иҗат итәм.

 

 

— Дөресен эйткәндә, буш вакыт аз. Чакырулар алып торабыз. Төрле чараларда катнашабыз.

 

— Әйе инде. Төрле чараларга чакырып торалар. Гаиләбез белән еш катнашабыз.

 

— Тормыш иптәшем –Люция Мусина, җырчы. Улым Айратны инде профессиональ саксофончы дип атарга була, олы сәхнәләрдә чыгыш ясый бүгенге көндә. Кызым Миләүшә дә җыр сәнгатен үз итте. Музыкаль мәктәптә белем ала. Җырлый, төрле конкурсларда катнаша, шактый гына җиңүләре бе­лән сөендерергә өлгерде инде

 

 

— Барысын гадәти кабул итәм. Димәк, язмыш безгә җырлы-моңлы юл бүләк иткән. Улыма да, кызыма да олы сәнгати үсешләр насыйп булырына инанам.

 

 

— Егет кеше бу юлны үтәргә тиеш саныйм. Дө­рес, Айрат армия хезмәтен үзе сайлады. Ялгышмагандыр дип уйлыйм. Бүгенге көндә частьнең оркестрында төп «музыкантларның» берсенә әверелде. Янында еш булабыз, үзе бик канәгать. Без икеләтә шатбыз.

 

 

— Мин моны авыл бе­лән якын булуда кү­рәм. Авылга еш кайтам. Һәр кеше үз казанында кайный. Күпләр нинди булуына карамастан, бер дәрәҗәдә кала бирә. Гадилек һавасы авыл капкасын ачып керүгә бәре­лә сыман. Никадәр телә­сәң дә халыктан югары булып булмый.

 

— Әйе, инде ничә еллар төп нигездә гаилә­без белән бәрәңге игә­без. Үзенә күрә бер кызыклы кәсеп.

 

 

— Берәү дә идеал түгел. Хәтта, бер учак җылысында да салкыннан туңучылар табыла. Тик күпчелек авылым кеше­ләре белән аралашып яшәүемә сөенәм. Кайтып туктавыма яныма ашкынучыларым, гөрләшеп серләшер авылдашларым аз түгел. Шунысы олы бәхет. Иң кыйммәтлесе, мине улы итеп кабул итүче әнием бар. Абыем, аеруча аның җә­мәгатенә рәхмәтлебез — кайчан гына кайтсак та якты чырай бе­лән каршы алалар.

 

 

— Әйе, Аллага шөкер, сәхнәләребез баеды. Мине әлеге дә баягы, бер генә сорау борчый: без фонограмма белән тамашачыны алдаудан кайчан туктарбыз икән. Гафу, мин бу исемлеккә кермим.

 

— Ихлас җавап бирәм — юк.

 

 

— Люция белән шактый гына йөреп кавыштык. Ул мине, мин аны аңлыйм. Иҗади тормышта иң мөһиме шулдыр диеп уйлыйм.

 

 

— Ике бала, икесе дә инде зурлар. Бу мәсьәлә инде бездән артта калды дип уйлыйм. Арада ыша­ныч яшәде.

 

 

— Мин — ир, Люциям — хатын.

 

 

— Әлбәттә, уртак фикер уртак фикерләүдән туа. Дөрес, башта һәркем үзенчә уйлый. Әмма соңрак телисеңме, теләмисеңме, бер фикергә киләсең.

 

— Еш, тик уртак нәти­җәгә килеп нокта куя алабыз. Ул да, мин дә дөрес юнәлешне күреп алып шуңа таба барырга яратабыз. Мин гомумән акыллы фикерне кабул итә алам.

 

 

— Хыянәттән, алдашудан, дус булган дошманнан. Әрсезләрне, нахалларны яныма якын җибәрмәскә тырышам.

 

— Гадел, туры сүзле булуым комачаулый. Мин моны бик яхшы аң­лыйм, тик инде үземне үзгәртә алмыйм.

 

— Газинур Фарукшин. Аның җырларында үстем, аны кабатларга хыялланганнарым әле дә истә.

 

 

— Татар эстрадасына яңа сулыш өргән Салаватның иҗаты сокландыра. Раяз Фасыйховны хуп­лыйм. Альбина Ша­һиморатова, Аида Гари­фул­лина кебек тавышы, мо­ңы белән классик биек­лекне тамашачыга җитке­рә алучы җырчыларга сокланып яшим.

 

— Беренчедән, сүзләргә, көйгә нык игътибар бирәм. Икенчедән, су­зым­лы, халык иҗатына якын җырларны сайларга тырышам.

 

— Булдыралар икән — җырласыннар гына. Мине уздырып башкаралар икән: «Афәрин!» диячәк­мен. Теләсә кайсы җырны теләгән җырчы башкарырга тиешле дип саныйм мин. Ул бит күмәк авторлар катнашында туган иҗат җимеше.

 

 

— Юк, әлбәттә. Халык, тамашачы кемне хуп кү­рә, минем өчен шунысы мөһим.

 

— Беренче тапкыр сәхнәгә алып чыккан һәрбер җырым әлегәчә үземнеке булып кала бирә. Гүя, ул җыр­лар шәхсән минем өчен генә иҗат ителгәннәр сыман.

 

 

— Югарыда әйтеп үт­кә­немчә, сүзләрнең, көйнең синең рухыңа туры килү­ендә. Минекен җырла дип кенә җыр тәкьдим иткән шагыйрь-шагыйрәнең, композиторның җырын үземнең күңел халәтем аша кичермичә алырга ашыкмыйм, ашыкмадым да.

 

 

— Шушы чорда һәр­чак үз җырларымны булдыру хыялы белән янып яшәдем. Хыялым тормышка ашты дип әйтә алам. Берничә дистәләгән җырым инде ничә еллар дәвамында минем сәхнә юлдашчыларым. Бәхетемә күрә ел саен яңалары өстәлеп торалар. Исемнәрен атамыйм, аларны тамашачылар бик яхшы беләләр.

 

Сүз уңаеннан. Әлеге язманы тагын да тулыландыра төшү максатыннан Рөстәмнең гомер юлдашы — җырчы Люция Мусинага мөрәҗәгать итмичә булдыра алмадым. Кыска булды ул сүзендә:

 

Сөйләшүебез ахырына якынлашты, мин халкыбызның яраткан җырчысы, илһамлы сандугачы Рөстәм Закировка алдагы тормышында да зур иҗат уңышлары, гаилә бәхете, тормыш бәрәкәте теләп калам. Моң­лы тавышы белән безне сөендерүен дәвам итсен.