"Әллә ничә тапкыр үлемнән калдык..."

– Аягым белән токка эләктем. Сулын бөтенләй кистеләр, уңына бераз зыян килде. Сау-сәламәт чакта гаиләм, кечкенә улым да бар иде. Аяксыз калгач, хатыным кабул итмәде. Аерылышырга карар кылдык. Күңелне ялгызлык, хәсрәт биләп алды. Кыен иде. Тынычлык табыйм дип, 1998 елда абыем Миңнулла бе­лән Камчаткага эшкә киттем, – дип сөйли Әделҗан абый. – Анда бар­гач, аяксыз икәнемне әйтеп тор­мадым. Акчаны әйбәт түли­ләр, эшләдек тә эшләдек. Тугыз ел буена балык тоттык. Күп кенә авылдашларыбызны да эшкә алып киттек. Кемнәр белән генә очраштырмады диңгез! Әмма барысыннан да бигрәк Россия Президенты Владимир Путин белән күрешү күңелгә уелып калды. Безнең янга ике тапкыр килде ул.

 

Диңгездә эшләү авыр да, куркыныч та була. 

 

– Әллә ничә тапкыр үлемнән калдык. Тик бер дә якты дөньядан китәсе килми. Бата башлаган чак­лар булгалады. Шулвакыт, исән калсак, авылыбызда мәчет төзе­тер идек, дип нәзер әйттек. Абый белән 2006 елда туган якка кайттык. 2007 ел – Хәйрия елы дип игъ­лан ителгән иде. Без башта авылга бер чакрым юл салдырттык, аннары мәчет төзү эшенә керештек. Улым Марат та булышты. Тик ике елдан абыем вафат булды, – дип сөйли ул.– Туып үскән нигеземә йорт салып, яңа тормыш башладым. Ул чакта миңа 44 яшь иде. Без мәчетне бөтен авыл белән бергә эшләдек. Аңа абыем исемен бирдек. Авылыбызда хәзер өч мәчет эшли. Олыгайгач, әлеге мәчеттә имам булдым.

 

Әделҗан абый, 20 ел буй­дак булып йөргәннән соң, Ульян­нан Рәмзия исемле ханымга өйлә­нә.  Бү­генге көненә шөкер итеп яши ул.

 

– Тормышта нинди генә авырлыклар килсә дә, югалып калмаска кирәк. Беренче хатыным бе­лән аерылышкач, тормышта гамь калмаган иде. Насыйп булгач, гаи­лә җылысын да таптым. Рәмзиянең ире үлгән, ике баласы үз гаи­лә­ләрен корган. Менә бит минем бәхетемә туры килгән яр кайда булган икән! Бер-беребез­не аң­лап, матур итеп яшәргә тырышабыз, – ди ул. – Мин – авыру дип, куркып торырга кирәкми. Элек сызлап интектерсә дә, хәзер аягым авыртмый. Әле, Камчаткадан кайткач, агрофирмада агроном булып эшләдем. Тормышымны башкаларга гыйбрәт булсын дип сөйлим. Иң мөһиме, түбән төш­мәскә кирәк. Мин, нинди генә авыр­лык килсә дә, үземне эш белән юаттым. Шулай итеп онытылдым да. Кешеләр белән аралашып яшим. Тормыш­ның матурлыгын күреп, һәр туган таңга рәхмәт әйтәм. Кая гына барсам да, кайтуымны тәмле ризыклары белән Рәм­зия апагыз көтеп тора. Онык­ларның шат тавышы балачакка алып кайта. Яшьлек елларым урау булса да, бәхет мине картлыкта көткән икән. Шуңа күзләр тимәсен!